Freitag, 19. Dezember 2008

ځلورو يشتمه گڼه ١٣٨٩هجري شمسى کال د قوس ٢٩ د2008 ميلادی کال د دسمبر 1

بسم الله الرحمن الرحیم
ازادافغانستان
AZAD AFGHANISTAN
خبري بولتين


چلوونکى : اجمل « شينواري»

شخصيت برازنده افتخارملی، و پروفيسور ممتاز بين المللی محترم علی احمد جلالی

د افغانانو دملې وياړ شخصيت او د نړيوالو نوميالی پروفيسور ښاغلی علی احمد جلالی


عدم انسجام نيروهای سالم ملی ، باعث ايجاد قلب بحران در افغانستان است٠

از سخنان استاد پروفيسور علی احمد جلالی

دلومړي ځل لپاره په پښتو ژبه دقران بشپړ تفسيرچاپ او خپورشو!

بلال شينواری ٢٧ / ٩ / ١٣٨٧ هـ ل | 2008-12-17

داتفسيردننګرهار ولايت دشينوارو دګولايي دسيمې يو وتلي ديني عالم مولوي عزيز په ديارلسو ټوکو کې ليکلى او په خپل شخصي لګښت يې چاپ کړيدى.
تيره ورځ په جلال اباد کې دافغانستان دټولنيزې اصلاح او پرمختګ ټولنې له لورې ددغه تفسير دمخکتنې لپاره جوړه شوې غونډه کې دکابل دښوونې او روزنې دپوهنځي استاد ښاغلي پوهنمل (اسلامي) دياد شوي کتاب دځانګړتياو په اړه وويل،که څه هم چې تر دې وړاندې دننګرهار دکامې ولسوالۍ نوموتي ديني عالم مرادعلي صاحب زاده په پښتو ژبه دقران تفسير(تفسير يسير) ليکلى و، خو عزيزالتفاسيرله هره پلوه بشپړ تفسير دى،هغه وويل په دې تفسير کې چې په (١٧)کالو(٤) مياشتو او (١٧) ورځو کې ليکل شوې له (١٤٧) علمي او معتبرو ماخذونو نه ګټه اخيستل شوې،ښاغلي اسلامي وويل دا تفسير تر ډيره په روانه او ساده ژبه ليکل شوى او دهر پوړ خلک ترې ګټه اخيستلاى شي.دافغانستان دټولنيزې اصلاح او پرمختګ دټولنې دمرکزي شورا غړي ښاغلي جليلي بيا پردولت نيوکه وکړه چې دهنر او موسيقۍ (خنده بازار،ستاره افغان) ددودولو لپاره پيسې لګوي خو دديني چارو دپياوړتيا او خدمت لپاره دومره يوې پرتمينې غونډې ته چارواکي سر هم نه ورښکاره کوي هغه وويل که دمولوي عزيز په څير خدمت په يو بل هيواد کې شوى واې نو دولت به يې دا خدمت خورا ستايلى و،ښاغلي جليلي وويل ددې کتاب ژباړن دکتاب دچاپ دلګښت لپاره خپله شخصي زمکه پلورلې.يو شمير دنظرخاوندان دپښتو ژبې دبډايني لپاره دمولوي عزيز خدمتونه ستايي او له دولت نه غوښتنه کوي چې هغه ته دې دده له لورې شوى لګښت ورکول شي او دغه راز دې عزيزالتفاسير په ګڼ شمير کې ددولت له لورې چاپ او ټولو ديني مدرسو ته دې په وړيا ډول وويشل شي.

لوس انجلس تایمز : تاثیر حرکت خبرنگار عراقی هزاران بار بیشتر از اثر انفجار نارنجک بود !

لوس انجلس تايمز نوشت: قدرت تاثير گذاري حرکت خبرنگار عراقي در پرتاب کفش به سوي "بوش" هزاران برابر بيش از قدرت انفجار یک نارنجک بود و مطمئنا" خيزش جهاني براي ابراز خشم بدون توسل به وسائل مرگبار به پا مي کند.

روزنامه لوس انجلس تايمز در شماره روز پنجشنبه خود در تفسيري پيرامون شهامت "منتظر الزيدي" خبرنگار عراقي در پرتاب لنگه کفش به طرف بوش، نوشت: همه مردم جهان اعم از عراقي و غيرعراقي به غير از "بوش"،

انگيزه خبرنگار عراقي براي پرتاب لنگه کفش به سوي "بوش" را به خوبي درک مي کنند. قابل درک است که چرا...


زيدي در بخشهاي وسيعي از جهان يک قهرمان شناخته شده است.
"منتظر الزيدي" در حال تبديل شدن به يک قهرمان ملي است، تهاجم امريکا به عراق و اشغال آن و قرباني کردن 1 و 3 دهم ميليون عراقي؛ از جمعيت 25 ميليوني عراق به وضوح انگيزه انزجار شهروندان عراقي را از "بوش" جلوه گر مي سازد.
لوس انجلس تايمز در ادامه مي نويسد: در سراسر جهان عرب و اسلام و مردم شادمان به نشانه حمايت از عمل زيدي کفشهايشان را بر روي دستهايشان بلند کرده و خواستار آزادي سريع وي و تغيير سياستهاي امريکا شده اند. بسياري از مردم جهان، امريکاي دوران بوش را کشوري زورگو و حريص مي شناسند. بنا بر اين جاي شگفتي نيست که بسياري از مردم خوشحال خواهند شد که فرصتي برايشان پيش آيد تا که کفشهايشان را به سمت بوش پرتاب کنند. حتي تصور پرتاب يک وسيله مرگبار مانند نارنجک و بمب هم دور از انتظار نيست. جهان عرب و اسلام توده نهفته خشم عليه بوش، عليه امريکا و عليه همه زورگويان و صاحبان زر و زور و متحدان آنهاست. از منظري ديگر شايد بتوان وجه مشترکي ميان انگيزه حرکت زيدي با انگيزه عاملان حادثه بمبئي پيدا کرد. داستان زندگي عاملان هردوي اين وقايع تا حدود زيادي بي شباهت به يکديگر نبوده و آکنده از بي عدالتي و نااميدي است. اگرچه "اجمل امير" جوان 21 ساله متهم به انجام حادثه بمبئي روش مرگباري را براي ابراز خشم و بيزاري خود برگزيد. در جهان امروز، ابراز خشم و مظلوم واقع شدن به شيوه هاي کارگذاشتن بمبهاي مخفي و يا پرتاب اشيائي مانند کوکتل مولوتف، يا سنگ (توسط مردم فلسطين) و پرتاب نارنجک توسط عاملان حادثه بمبئي و يا حتي مرگهاي انتحاري خود را متجلي مي سازد. زيدي به راحتي مي توانست در مسير حرکت کاروان نظاميان امريکايي يک نارنچ پرتاب کند و يا حتي در عملياتي شهادت طلبانه در منطقه سبز بغداد خود را قرباني کرده و نظاميان را از پاي در آورد. اما او چنين کاري نکرد بلکه با پرتاب لنگه کفش روشي را برگزيد که جان هيچ کس را به غير از خود او تهديد نمي کند (خطر تيراندازي ماموران امنيتي عراق به سمت وي مي رفت). زيدي با اين اقدام خطر زندان و يا حتي مرگ را به جان خريد. حرکت نمادين زيدي داراي قدرت تاثير گذاري شد که اثر آن هزاران برابر قدرتمندتر از پرتاب نارنجک بود و توانست مستضعف را در قدرت همسان با مستکبر سازد. اگرچه "زيدي" هرگز از حيث مقاومت در برابر ظالم در جايگاه "گاندي" و يا "مارتين لوتر کينگ" قرار ندارد، اما بدون شک رفتار شجاعانه اي که از خود بروز داد، يک گرايش جهاني در ابراز خشم با پرتاب کفش به پا خواهد کرد و روزي مطمئنا" ديگر شاهد پرتاب بمب و يا ساير وسيله هاي انفجاري نخواهيم بود.

امريکايي ځواکونو درې عام وګړي ووژل او سپيويې دوه مېرمنې وداړلې

عبدالرزاق حبیبي ٢٧ / ٩ / ١٣٨٧ هـ ل | 2008-12-17 12:09:00 م

خوست د ليندۍ ٢٧مه، پژواک خبري اژانس د ايتلاف امريکايي ځواکونو تېره شپه په خوست ښار کې د يوه ډاکټر ورور، وريندار او وراره وژلي ، يو څلور کلن ماشوم او دوه مېرمنې د دغو ځواکونو سپيوداړلې دي. ددې ولايت مرستيال والي طاهر خان صبري د ليندۍ په ٢٧مه، پژواک خبري اژانس ته وويل چې دغه پېښه تېره شپه د خوست ښار اړوند د ناټو نظامي اډې ساراباغ ترڅنګ د کنډيو په سيمه کې رامنځته شوې ده . هغه زياته کړه چې امريکايي ځواکونو په ياده شوې سيمه کې د شپې لخوا د بلال په نامه ديوه ځايي ډاکټر د ورور پر کور عمليات کړي دي ،دهغه ورورو ،وريندار او ١٥ کلن وراره يې ورته وژلي دي . صبري د ډاکټر بلال له خولې وويل چې دوى په حجره کې ناست وو، چې امريکايي ځواکونه يې دشپې په ١١ بجو پر کور ننوتل او ناتاره ډزې يې پيل کړې . دى وايي چې بهرنيو ځواکونو ورته ويلي چې دغه عمليات يې ديوه مشکوک تن د نيولو په موخه ترسره کړي دي . دوژل شوي تن ٢٢ کلن زوى يونس پخپل کور کې پژواک خبري اژانس ته وويل چې د امريکايي ځواکونو په ډزو يې مور او پلار او يو کشر ورور وژل شوي دي . هغه زياته کړه چې کور يې دامريکايي ځواکونو د اډې په ٥٠٠ مترۍ کې پروت دى، له هېچا سره اړيکې نه لري او نه د تېښتې خلک دي . يونس وويل : (( که دامريکايانو څوک پکار وو، نو موږ ته به يې خبر راکړى و او ټول کور به يې پلټلى واى. )) نوموړي پژواک اژانس ته هغه دوه مېرمنې او يو څلور کلن ماشوم هم وښودل چې د امريکايي ځواکونو د سپيولخوا داړل شوي وو . د يونس په وينا، دوى په نږدې ورځو کې ودونه کړي وو، امريکايي ځواکونو په زياته اندازه سره زر، شپږ سيټه موبايلونه او درې نيم لکه نغدې روپۍ له ځانه سره وړې دي. د کنډيو د کلي يو تن قومي مشر تور حاجي پژواک اژانس ته وويل چې دوى دغه کورنۍ له لسګونو کلونو راهيسې پېژني، غريب خلک دي اوله هېچا سره اړيکې نه لري . د هغه په وينا، د بلال په نامه د دوى يو ورور په خوست ښار کې د غاښونو ډاکټري کوي. په کابل کې د امريکايي ځواکونو د مطبوعاتي دفتر د عامه اړيکو افسر ګريګ جولين COL Greg Julian پژواک خبري اژانس ته وويل چې ددوى ځواکونو د خوست له پوليسو سره په ګډه تېره شپه په خوست کې عمليات کړي دي . هغه زياته کړه ، دوى پر يوه کور چې پکې د حقاني د ډلې اړونده جنګيالي پټ وو، د نيولو په موخه عمليات کول چې په کور کې د مېشتو کسانو لخوا پرې ډزې وشوې . د نوموړي په وينا، په ځوابي ډزو کې درې تنه وسلوال جنګيالي ووژل شول او پنځه تنه نور شکمن جنګيالي ونيول شول . د يادونې وړده چې له دې مخکې هم د ايتلاف امريکايي ځواکونو د خوست ولايت په بېلا بېلو پېښو کې عام وګړي وژلي دي. دغو ځواکونو په خوست ښار کې د کرکټ د ملي لوبـډلې يو تن لوبغاړى هم وژلى و .

مخامخ د طالبانو سره

د افغانستان د جنګ په جبهه کی د طالبانو د مجربو جنګیالیو د انګړ څخه یو ځانګړی راپور


راپورتر : غیث عبدالاحد
منبع : ګارډین ورځپاڼه ( انګلستان )
نېټه : ۱۴/ ۱۲/ ۲۰۰۸
ژباړن : پياوړې ليکوال او د قلم خاوند نثار احمد صمد


د افغانستان د جنګ په جبهه کی د طالبانو د مجربو جنګیالیو د انګړ څخه یو ځانګړی راپور

قوماندان همت د کوټې د خاورین دېوال تر یوې کړکۍ لاندی چارزانو ناست و ، په یو زوړ پوځی جمپر ننوتلی ، دېوال ته یې ډډه لګولې او د مخابرې انتن یې د جېب څخه د باندی راوتلی و . څنګ ته یې خپل مرستیال ناست و چی په یو غټ کمپل کی پېچلی و ، پټه خوله ناست او خوبجن معلومېدی . په کوټه کی شاوخوا د ده افراد ناست وو چی مخونه یې څو کلني جنګ او لوږی ورپېچلي وو او ټولو کمیس او پرتوګ اغوستی وو ، شاجورونه یې په جېبونو کی ایښی او توری سترګی یې له ورایه ښکارېدلې . مخابرو یې ږغونه کول ، تلیفونونو یې مسلسل زنګونه وهل او دا وخت نور جنکیالي هم راغلل . ټولو چای وڅښلې او د هدایتونو تر اخیستلو وروسته بیرته ولاړل .
قوماندان همت په ټینګه وویل چی « سالار نوې فلوجه ده . امریکایان او افغان پوځ صرف لوی سړک او د هغه د دواړو خواوو پنځه پنځه متره کنټرولوی . متباقی زموږ ساحه ده . »
د وردک ولایت د سالار ولسوالي د کابل په ۸۰ کیلومترۍ ( ۵۰ میلۍ ) کی واقع ده . د کندهار- کابل لویه لار چی د دې ولسوالۍ څخه تیریږی ، د امریکا او ناټو د پوځیانو د اکمالاتو اصلی لاره ده . دا سړک چا ته هماغه د بغداد څخه تر فلوجه پوری سړک ور په یادوی چی هماغه د ماینونو د چاودلو لویی کندی او د ناټو د اکمالاتو سوځېدلي ټرکونه او کانټینرونه هره خوا پراته دي .
سږ کال د طالبانو حملې د ۲۰۰۱ را پدې خوا تر بل هر وخت ډیری سوي دي . همدا تېره اوونۍ څلور برتانوی پوځیان ووژل سول ، چی درې یې یو ۱۳ کلن هلک په هلمند کی د فدایی حملې په اثر ووژل . په عین حال کی د حکومت تر کنټرول لاندی سیمه بس هماغه د استحکاماتو په مابین کی ښارونه دي چی د جزیرو غوندی ښکاری او بس .
صرف یوه ورځ مخکی له دې چی زه هغوی وګورم ، د لس ګونو افغانانو سره پر سړک ولاړ وم او د دغه قوماندان او د هغه د سړیو د عملیاتو ننداره می کوله . یو سړی چی سترګی یې په فشار سره صافولې تر څو سم ووینی په یو باصلاحیته ږغ سره اعلان وکړ چی « جنګ » دی ، او دا مهال اسمان لویو ږغونو او چاودنو پر سر واخیست .
څو پیک اپ موټرونه چی د هغو افغانی ملیشو څخه چی د اکمالاتی کاروانونو د امنیت لپاره استخدام سوي او په راکټونو ښه مجهز وو په منډو د جنګ له جبهې راوګرځېدل او لویی دوړی یې جوړی کړې . تر سړک یوڅه ورلاندی درې امریکایی زرهپوش موټرونه ولاړ وو او د درنو مشین ګنونو پرله پسې ضربې یې کولې .
دغه جنګ یو ساعت په بر کی ونیو او کله چی لمر د لوېدو په حال کی و ، نو فیرونه هم متناوب سول . یوه ایف- ۱۶ ډوله جټ الوتکه په لوړ ږغ او ټیټه ارتفاع زموږ له سرونوتېره سوه چی تر شا یې په هوا کی د دود دوې لیکي پرېښودلې . امریکایانو دا مهال د سړک د څنډی کلي ته ور وځغستل . خلک هم نور نو خپلو بسونو او ټکسی موټرو ته وختل او ټولو موټرونو د مرمیو تر یو چت لاندی حرکت وکړ .

د همت انګړ ته ورغلې لار یوازینۍ هغه نرۍ لاره ده چی د لوړو خاورینو دېوالونو او باغونو تر منځ تیریږی . یو ځوان بدرګه کونکي طالب موږ خپل ځای ته بوتلو او خپل کلاشنیکوف یې تر کمپل لاندی پټ کړی و . یو څه واټن هغی خواته د افغان پوځ او پولیسو یوه احاطه سوې پوسته له ورایه ښکارېده .
قوماندان په داسی حال کی چی خپل ثابت نظر یې چت ته چی یو څه کښته و ، نیولی ، راته وویل چی « پرون زما سره فقط ۱۸ جنګیالي وو . تا پخپله ولیده چی څومره افغانی اجیر او امریکایان هلته موجود وو . د خدای په فضل او برکت سره جنګ د بدلېدو په حال کی دی . کله چی ما په دې سیمه کی درې کاله مخکی لاس ور واچاوه ، نو صرف شپږ جنګیالي می لرل او لکه دغه چی ته یې ګورې یو راکټ او دوه مشین ګنونه راسره وو . » ده دا مهال هغه « بی کی سی » مشین ګن ته اشاره وکړه چی پر مځکه همداسی پروت و ، او زیاته یې کړه : « خو نن تر پنځه سوه هم زیات جنګیالي ، ۳۰ مشین ګنونه او په سلګونو راکټونه لرم . امریکایانو په سلګونو پولیس استخدام کړي ، هغوی تل پر سړکونو ګزمه کوی ، خو کنټرولولای یې نه سی . تېره اوونۍ هغوی په هلیکوپترونو کی راغلل او دا سیمه یې وڅارله ، دوی دلته خپلی ګاډی نه سی چلولای او هیڅکله هم د خپلو ټانکونوسره نه راځی ، دا ځکه چی ټوله سیمه ماینونه دي . »
قوماندان همت چی نري اوږده بریتونه او پاکه ښه ساتلې ږیره لری ، د طالبانو یو تجربه کار جنګیالی دی . ده په ۱۹۹۰ لسیزه کی کله چی اوولس کلن و ، د کابل په شمال کی د شمالی په هوارو کی د شمال اییتلاف د ځواکونو پر ضد جنګ راپیل کړی و . خو کله چی پایتخت سقوط وکړ نو دﺉ هم پټ سو او درې کاله وړاندی چی کله د سالار قوماندان ووژل سو نو دﺉ یې قوماندان سو .
ده راته وویل : «موږ چی کله د شمال اییتلاف سره جنګېدو نو مخامخ ورسره جنګېدو . خو دا جنګ ډېر مشکل دی ، ځکه د اسمان کنټرول د دښمن سره دی او هغوی بې حسابه وسلې لری . کله کله زه وبېرېږم ، هر انسان بېرېدای سی . خو موږ ځکه شوق او جذبه لرو چی د کافرانو سره جنګیږو . دا یو ښه خوندور کار دی . »

د همت جنګی افراد په کوټه کی شاوخوا ناست ول . یوه یې باالکل سمه عربی ویله چی لهجه یې یو څه سعودی غوندی وه چی ده « د عربو وروڼو تر څنګ په جنګ کی » زده کړې وه . د ده کلاشنیکوف په زرغون او سور سلوسن ټیپ سره ښکلی سوی و او زموږ تر منځ پر مځکه پروت و . ده وویل چی « وروره ، دغه پولیس او پوځیان د ړندو غوندی دي ، دوی هیڅ شی په سترګو نه وینی . »
همت او نورو هغو قوماندانانو چی ما ولیدل ، د طالبانو پر مخ تللې شبکه او ملکی اداره راته تشریح کړه . هر ولایت د طالبانو خپل والی ، پوځی مشر او شورا لری . تر هغو را لاندی د ولسوالیو قوماندانان دي لکه همت ، چی دوی بیا نور کوچني واحدونه لری . ډېر خلک وایی چی د طالبانو تر واک لاندی د ولسوالیو د ملکی ادارې قضایی سیسټم د حکومتی سیسټم څخه چی خورا فاسد او بې تأثیره دی ، ډېر اغیزمن دی . په نوم ټولي شوراګانی ملاعمر ته د هدایت په تمه وی ، خو په واقعیت کی هر ولایت او ولسوالي خپله اداره لری .

ملا محمدی د همت یو ګروپی قوماندان وروسته راورسېد چی اوږد چرمی کوټ یې اغوستی او لنګوټه یې تر نورو غټه تړلې وه . ده راته وویل چی « دا صرف چریکی جنګ نه دی ، او نه هم په جبهه کی کوم منظم جنګ دی . بلکی دا دواړه دی . » ده په هغو سیمو کی چی طالبانو نیولي ، د خپلی پیاوړی ادارې د تشریح کولو د اهمیت په هکله داسی راته وویل : « کله چی موږ یو ولایت کنټرولوو نو باید چی خلکو ته یې خدمت هم وکړو . موږ غواړو چی خلکو ته وښیو چی موږ حکومت هم کولای سو او موږ ځکه نو د هغسی ورځی لپاره که کابل ونیسو چمتو یو او دا هغه څه دی چی موږ د خپلو اشتباه ګانو څخه زده کړ . » محمدی وویل چی د ده ګروپ غواړی په هفته کی څه نا څه دری حملې وکړی خو کافی تجهیزات نه لرو . ده زیاته کړه چی : « موږ ته اطلاع راسی چی امریکایان او حکومتی خلک راځی او بیا نو موږ هم پر هغوی ګوزارونه وکړو . هره سیمه جدا جدا ستراتیژی لری ، دلته موږ پر اصلی سړک باندی حملې کوو . خو په دې سیمه کی هره خوا د ولایت کلي ټول زموږ په کنټرول کی دي . »
ده وروسته خپله توره کڅوړه خلاصه کړه او یو لېپ ټاپ کمپیوټر یې ورڅخه راوکیښ . نور جنګیالي یې پر صفحه باندی را تاو سول او هغه لنډ فلم یې وکوت چی محمدی د خپلی یوې حملې څخه فلمبرداری کړی و . دغه فلم څو جنګیالي ښودل چی مخونه یې پټ وو . ملا محمدی یو کس ته اشاره وکړه او ویې ویل چی دا نفر قوماندان دی . هغه د سړک پر څنډه تر یوې وني لاندی ولاړ و . کله چی د پولیسو یو زرغون پیک اپ موټر تېرېدی ، نو دغو کسانو فیرونه پر وکړل .
دوی په دغه کمپیوټر کی د یو امریکایی عسکر تصویرونه هم ښکاره کړل . هغه د لرګیو او تختو څخه په یو جوړ سوي دفتر کی د کمپیوټر سکرین ( صفحې ) ته ناست دی . دوه نور پوځیان یې تر شا ولاړ دي او ټوله کېمرې ته خاندی . په یو بل عکس کی هغه د خپل افغان ترجمان سره دباندی ولاړ دی . ملا دا وخت راته وویل چی « موږ دغه پوځی وواژه او کمپیوټر مو یې ونیو . هغه په عراق کی هم وظیفه اجرا کړې وه . »

نوي طالبان –
د غزنی ښار پر همدې سړک د کابل د جنوب په ۱۴۵ کیلو مترۍ ( ۹۰ میلۍ ) کی پروت دی . د عصری نړۍ سره د هغه یوازینی تړاو د برق څو پایې ، د پولیسو پیک اپ موټرونه ، او یو تباه سوی زوړ روسی ټانک دی چی د ۱۳ می پیړۍ د یو ارګ پر کنډوالو باندی ولاړ دی .
په هغه هوټل کی چی د بازار یو څلور لارﺉ ترې معلومېدی ، ما د یو ځوان طالب جنګیالي سره ملاقات وکړ . هغه چی تر شل کلنۍ اوښتی او درې کلنه جنګی سابقه لری ، د طالبانو د هغه نوي نسل د جملې څخه دی چی د امریکا په واسطه د طالبانو د سقوط څخه څو کاله وروسته د دې تحریک سره یو ځای سوی دی چی اوس یې دوهم ځلي پاڅون بولی . قاری امان الله په دې ښکلې کوټه کی د یو کټ له پاسه خپلی پښې غزولي او تنه یې پر څنګلو ایښې وه . د کړکیو څخه د کباب بوی او د موسیقی ږغ راتلی . امان الله وویل چی زه د یوې داسی کورنۍ څخه یم چی یو څه مځکه لرو . دﺉ هغه مهال د طالبانو سره یو ځای سوی و چی هغوی لا په قدرت کی وو . ده په یوه محلی مدرسه کی تعلیم کاوه او هلته یې ۱۲ کاله قرآنی او مذهبی تعلیم حاصل کړ . ده چی کله قران په یاد کړاو قاری سو نو خپلی زده کړی یې خوشی کړې او جنګ ته ولاړ . ده راته وویل چی : « زه ځکه جنګ ته ولاړم چی د کافر اشغالګر سره مقاومت وکړم . دلته ډېر پخواني طالبان شته دي ، خو زما په ګروپ کی اکثریت نوي کسان دي . موږ د طالبانو تر سقوط وروسته ورسره یوځای سوی یو خو رهبری مو یوه ده . »
امان الله راته تشریح کړه چی څنګه د ده کلی د امریکایانو او د هغوی د نماینده حکومت سره د جنګ تر عهدې وزی . هره کورنۍ خپل یو زوی جهاد ته وقف کوی خو نور نارینه یې په کرونده کی کار مخته بیایی « کټ مټ لکه په مدرسه کی چی یو زوی مدرسې ته د دینی تعلیم لپاره ځی او نور یې کارونه کوی ، په جهاد کی هم خبره همداسی ده : یو زوی جنګ ته ځی او نور کارونه کوی . »
ده د حکومت او امریکایانو دا تورونه رد کړل چی وایی طالبان د پیسو لپاره جنګیږی . « دا ټول درواغ دي . په تیرو څو اوونیو کی موږ د حکومت زیات ټرکونه او موټر ونیول ، نو که موږ د پیسو لپاره جنګېدای ولی مو هغه ټول وسوځول ؟ »

څو ساعته وروسته دروازه وټکېده او دوه خلک راغلل . یو نفر د موټر سایکل سوررنګه هلمیټ خولۍ پر سر کړې وه او شین کمیس یې اغوستی و . ده خپل هلمیټ ایسته کړ ، اوږده وریښتان او صافه اوږده ږیره یې ښکاره سوه چی تر ځیګر پوری یې رسېده . هغه د خپل کمیس او پرتوګ څخه علاوه د ۱۹۶۰ کلونو کړه وړه ظاهروله . ده توضیح کړه چی د یو کوچني سل کسیز ګروپ قوماندان دی . دﺉ چی مولوی عبدالحلیم نومېدی د جومات امام او په عین حال کی یو جنګیالی هم و . ده راته وویل چی پاڅون لومړی بې نظمه و چی هر ګروپ به په خپل سر جګړه کوله . بس تر ۲۰۰۵ پوری دا ټول جنګیالي سم منظم او متشکل نه وو . « زه هغه مهال چی طالبانو حکومت کاوه په مدرسه کی وم او تر امریکایی نیونی وروسته ورسره یو ځای سوم . د مدرسې ګڼ شمېر طالبان په جنګ ورګډ سول خو دا په دې معنا نه ده چی موږ نو خپلی زده کړی پرېښودلې . »
مولوی عبدالحلیم هم د قوماندان غوندی د طالبانو لخوا د کلیو د کنټرولولو ستراتیژی ، د یوې متناوبی ادارې استقرار او د حکومتی کنټرول د توږلو په خاطر د ښارونو کښېکښل راته تشریح کړل : « په هغو سیمو کی چی حکومتی یا بین المللی ځواکونه موجود وی ، نو هغوی صرف خپلی پوستې او دهغو یو کیلو متر شاوخوا ساحې کنټرولوی ، او نوری ټولی سیمی موږ کنټرولوو. که موږ کلی ترې جدا کړو نو ښارونه به زموږ تر کنټرول لاندی راسی او دا مو د شورویانو د وختو تجربه ده . »

د غرمې ډوډۍ پر یو اوږد پلاسټیکی دسترخوان باندی تیاره سوه . چوپړوال څو غټی ډوډۍ زموږ مخی ته را وغورځولې او بیا یې د قابلی پلو او غورمې د غوښو غابونه راوړل . عبدالحلیم ادامه ورکړه چی « هغه دوه لوی مشکلات چی موږ یې د طالبانو په محکمو کی لرو د غلو او د ځمکو شخړی دی . کله چی موږ دا ستونزی حل کړو نو بیا د خلکو زړونه ګټو . موږ یو ځل د جهاد څخه حکومت ته ولاړو او نن دا دی بیرته په جهاد کی یو . موږ د هغو اشتباهاتو څخه سبق واخیست چی کړی مو وو . رهبران مو هماغه دي خو جنګیالي مو نوي دی او دوی نه غواړی چی د هغو کسانو غوندی سی چی حکومت یې کاوه او اشتباهات یې وکړل . »
ده د رایو ثبتولو د وروستي ناکامه بهیر په هکله معلومات راکړل چی په غزنی کی روان وو یعنی دا چی طالبانو په څنګه اغېزمنه توګه کلی ورڅخه بېل کړل . « موږ د سړکونو پر څلور لارو ودرېدو او خلک مو په آینده انتخاباتو کی د ثبت له جریانه منع کول ، حتی که به مو طیارې د سرونو له پاسه الوتلې بیا یې هم موږ د دې څارونکی ممانعت څخه پر شا نه کړو . زموږ ځینو کسانو به حتی خلک تر بازار پوری تعقیبول تر څو اطمینانی سوی وای چی هغوی خو به د نوم ثبتول نه کوی . همدا اوس د نوم ثبتولو جریان زموږ په ولایت کی تقریبأ درېدلی دی . » خو ولی تاسو خلک د دې رایو ورکولو څخه منع کوی ؟ « دا خو ښه کار دی . مګر اکثریت خلک پوهیږی چی دا نوی حکومت د هغوی سره کومک نه کوی او موږ صرف د هغو کسانو مخنیوی کوو چی په دې نه پوهیږی . »
مولوی چی خبری کولې نو امان الله کړکۍ ته ناست و ، پرده یې یو څه کش کړه او چوک ته یې په ځیر ځیر وکتل . د چوک پر هغه بله خوا د پولیسو دوه موټرونه ولاړ وو .

ښاری طالبان –
ټول طالبان ږیری نه لری . په کابل پوهنتون کی د طالبانو ملاتړ د خورا ډېرښت په حال کی دی . د کابل په یو کوچني خیرن هوټل کی ما د طالبانو د ملاتړي یو ګروپ محصلینو سره ملاقات وکړ . په دې کوټه کی دوې نالۍ پر مځکه هواري وې ، ټلویژیون هم د دپتیو پر کارتن پروت و او د د دروازې له ها خوا د تشناب یو بد بوی راتلی . د کړکۍ څخه د ترافیک موټر د خبرداري ږغونه او د جنریټر ناوړه اواز راتیً . د سهار پر ناري باندی چی پنیر ، شنې چای او ډوډۍ وه ، دغو ځوانانو خپلی کیسې راته کولې .
د لقمان د سر وریښتان پر دوو برخو اوښتی او پر تندی یې یو څه راځوړند وو . ده ږیره پاکه خره یلې وه او نري نري برېتونه یې پرې یښی وو . د ده ژیړبخن کمیس اُتو سوی و ، او نسواری رنګه جمپر یې ښه پاک و چی د کابل د دوړو او دود څخه ساتلی و . د ده سره په یو تور پوښ کی کمپیوټر ورسره و او کله چی یې په خبرو پیل وکړ نو داسی ښکارېدی لکه په راډیو کی چی وینا اوروی . ما د هغه څخه د کرار خبرو کولو هیله وکړه . په هر صورت ، داسی معلومه سوه چی هغه یو پټ جنګیالی و . لقمان د طالبانو پخپله اعلان کړی ملاتړی و چی د تحریک ویب پاڼه یې ورسموله . ده ښه عربی او بهتره انګریزی ویله . دﺉ د تحریک د فرهنګی شورا غړی و . « موږ اوضاع څارو او کله چی کومه داسی مسأله ووینو چی د طالبانو لپاره ښه تبلیغی وی ، نو هغه راپورته کوو او خلک ورته متوجه کوو : هغه لکه د اشغال مسایل او د دوی لخوا د خلکو ترور او ډارول ، د حکومت کړه وړه ، او لنډه دا چی هر هغه څه چی د طالبانو په ګټه وی . » ده وویل چی ویب پاڼه په هر ساعت کی یو ځل تازه ( اپ ډېټ ) کیږی . « موږ ټول هغه وسایل چی ورته اړ یو ، لرو . اکثریت موږ په انګریزی ، عربی ، پښتو او دري ژبو ږغیږو . »
دﺉ کله چی طالبان واکمن ول ، د هغوی ملاتړی نه و « خو کله چی اشغال پېښ سو او د دوی ظلمونه مو ولیدل نو د طالبانو سره یو ځای سوو . زما ډېر د پوهنتون ملګری د طالبانو سره په دې خاطر نه دي یوځای سوي چی هغوی نو ګواکی طالبان دي بلکی په دې دلیل چی هغوی د دې حکومت او اشغال پر ضد دي . هیچا نه غوښته چی طالبان دې بیرته راسی ، خو کله چی عادی خلکو د حکومت فساد ولید ، کله چی هغوی ولیده چی جنګسالاران بیرته راغلل ، نو عوامو هم د مقاومت ملاتړ ته لاس واچاوه . »
ده وویل چی « تحریکِ طالبان » [ د طالبانو اوسنی غورځنګ ] هغه طالبان نه دي چی واک یې چلاوه . ده ټینګار وکړ چی پر هېواد باندی د هغوی قبضه ورځ په ورځ ټینګیږی : « طالبان پر کابل باندی خپله دایره ورځ په ورځ تنګوی او د حکومت د سقوط نښی نښانې د ټولو هغسی حکومتونو د سقوط نښو ته ورته دي چی د پاڅون سره مخامخ وی : دوی صرف ښارونه کنټرولوی ، بازارونه په دوی ډک دي او موږ حتی په همدې بازارونو او کوڅو کی هم خپل استخبارات لرو . »
یو بل ځوان چی عبدالرحمن نومېدی ، وویل چی دﺉ د ورځی په کابل پوهنتون کی محصل دی او د شپې لخوا یو خصوصی ښوونځی ته ځی . ده په یوه قاعدوی انګریزی سره راته تشریح کړه چی څنګه د طالبان لپاره په محصلینو کی ځوانان جذبوی . « زه د پوهنتون په دننه او بهر کی ملګري په دې باوری کوم چی طالبان را روان دي . موږ ټولی هغه اسانتیاوی چی په واک کی لرو ګټه ترې اخلو ، زموږ خبری ، او زموږ قلمونه په پوهنتون ، بازار او د ښار په هره برخه کی د تحریک د خدمت لپاره دي . »
خو د پیغور خبره دا ده چی په ښارونو کی د طالبانو لپاره د پلویانو د جذبولو په لار کی عبدالرحمن د بیان د هغه آزادۍ څخه کار اخلی چی همدې افغان حکومت ورته برابره کړې ده . « اوس په افغانستان کی د بیان ازادی موجوده ده او موږ د حکومت څخه نه بیریږو . موږ په احتیاط سره خپل کار مخته بیایو ، موږ که وغواړو نو د خلکو سره د سیاست او ورځنیو مسایلو په هکله خبری کوو . حکومت ډېر کمزوره دی تر څو موږ تعقیب او کنټرول کړی . »

هو ، څو اوونۍ وروسته ما یو ځل بیا ملا محمدی ته تلیفون وکړ او ورڅخه ومی غوښته چی غواړم یو ځل بیا درسم او د قوماندان همت سره وګورم . خو ده په تلیفون کی په عربی ژبه ځواب راکړ چی « یا ، اوس هوا ډېره سړه سوې ده . موږ یو ګاونډی هېواد ته تلونکی یو . په راتلونکي کال کی به درسره وګورو . » پای


مدال غیرت !!

نورالله وثوق
سلام
برای شما شعری میفرستم . لطفا در بلندای آن پرتاب کفش خبر نگار عراقی و مدال آقای کرزی را که بر روی سینه حضرت بوش چسبانیده را پهلوی هم قرار دهید لذت بخش است

ارادتمند
و ثوق

* * * * * * * * * * * * * * * *
17 -12- 08

مدال غیرت

زبس آتش فروز بی مجا لیم
جهنم را پذیرای مدالیم
به لنگ کفش احساسی نیرزیم
اگر چه مدعی قیل و قالیم
..................
هالوکاست
زهر سو آتشی در خواست گشته
چمن چونان چو هالو کاست گشته
چسان ناز ستم بالا نگیرد
که مو ها بر بدنها راست گشته
.......................
نفیر بوفها
نحوست را چه خوش دنبال گشتیم
نفیر بوفها را با ل گشتیم
ز سوی دسته دسته فوج ظلمت
چه رنگا رنگ استقبا ل گشتیم
.........................
رود و دود
بیا تا دیر ها را زود بینیم
به جای رود موج دود بینیم
بیا هنگامه ی عشق و صفارا
ازین گلشن دم بد رود بینیم
..........................
مشت جا دو
ز بس دست ستم رو گشته یاران
سکوت هرسو سخنگو گشته یاران
قسمها مان به قرآن محمد
که رسوا مشت جا دو گشته یاران
........................
فکر زیبا
نه سیمرغی نه عنقایی پدید است
نه اینجا اوج زیبایی پدید است
نبینی غیر بوی لاشه ی درد
که کر گس را رد پایی پدید است
.............................
طلایی زلفکان
به دو دیده که پابست شماییم
گدای گشنه ی مست شماییم
طلایی زلفکان ما را به بخشید
که آخر کشته ی دست شماییم
.........................
پرده ی رنگ
اسیر پرده ی رنگ شماییم
که می گوید که دلتنگ شماییم
هر آیینه زبانم مو کشیده

که بیزار از دل سنگ شماییم
.............................

دود وخاکستر
به لبها خنده ی را تر نداریم
محبت را مگر باور نداریم
چنان در آتش غربت اسیریم

که حتی دود و خاکستر نداریم
........................

بی لجام

چمن در دست باد بی لجام است
هراسان سایه ی سرو خرام است
به چنگ هر خسی آلاله ی چند
که اینجا موج بازار سهام است


تازه خبر: كندهار ته نوى والي وټاكل سو


له جمهوري رياست څخه يوې باوري سرچينې وه ويل چي د ولسمشر كرزي له خوا كندهار نوى والي وټاكل سو.
ډاكټر توريالى ويسا چي نيژدې دوې لسيزي يې په امريكا د مهاجرت ژوند كاوه، د كمونستانو په حكومت د كندهار پوهنتون تر تاسيس وروسته د دغه پوهنتون لومړنى رئيس و، چي د سرچيني په وينا ډېر ژر به د كندهار د والي په توګه كار پيل كړي.
كندهار چي تر كابل وروسته د افغانستان دوهم لوى ښار دئ، په دې وروستيو دوو كلونو كي ورځ تر بلي پكښي امنيتي حالت خرابېږي او پر ولايتي اداره يې په نړيواله كچه د فساد تورونه لګول كېږي.
ښاغلى ويسا په داسي حال كي د جنرال رحمت الله روفي پر ځاى د كندهار والي ټاكل كېږي، چي پخوانى والي روفي تر درې نيم مياشتني كار وروسته په ناڅاپي ډول د ولسمشر كرزي له خوا ليري كړل سو.
پخواني والي رحمت الله روفي وويل چي دى د كندهار د ولايتي شورا له رئيس او د ولسمشر حامد كرزي د ورور احمدولي خان کرزي سره د مخالفت پر اساس له خپلي دندي څخه ګوښه او کابل ته ور وغوښتل سو.
د کندهار ښار يو شمېر لیکوالانو، ادیبانو، پوهانو او د اند و قلم خاوندانو د یوې خبري ناستي له لاري د جنرال روفي ننګه او ملاتړ وکړ او د يوه پرېکړه ليک په ترڅ کي يې د کابل پر لوړپوړو مقاماتو په ګډه ږغ وکړ، چي د روفي د ګوښه کېدو لامل په ډاګه كړي او د کندهار دپاره دي والي د يوه تن په خوښه نه، بلکي د ټول ولس په خوښه انتخاب کړل سي، کنې د کندهار ولس به په راتلونکو ټولټاکنو کي خپل بای کاټ اعلان کړي.

عراق: پوځي کودتا شنډه شوه


د عراق دولت وایې چې هغه کودتا یې شنډه کړي چې د کورنیو چارو وزارت د یو شمیر جنرالانو له خوا پلان شوي وه. عراقي حکومت وویل چې په دې تړاو یې ۳۵ هغه کسان نیولي چې غوښتل یې د صدام حسین د بعث ګوند د یو شمیر غړو په پلوي اوسنی حکومت ړنګ کړي. په نیول شویو کسانوکې د څلورو عالي رتبه جنرالانو اود عراق د کورنیو چارو وزارت د داخلي چارو د مشر نوم هم اخیستل کیږي. د امریکې نیویارک ټایمزورځپاڼي د خبر پر بنسټ چې دا دسیسه د عراق د لومړي وزیر د هغه ځانګړي ځواک له خوا شنډه شوي چې د ترهګرۍ پر ضد فعالیت کوي.نیول شویو کسانو په ځان لګیدلي تورونه بي اساسه بللي دی.

کاي آيدي خواهان تجديد نظر در مساله افغانستان شد

دويچه ويله : کاي آيدي نماينده ويژه سرمنشي سازمان ملل متحد در افغانستان به روز۴ شنبه در يک نشست خبري از جامعه جهاني خواست تا به منظور بهره گيري بهتر کمک ها در افغانستان، يک هسته قوي به خاطر نظارت از چگونگي نحوه به مصرف رسيدن کمک ها ايجاد گردد.

کاي آيدي نماينده خاص سرمنشي سازمان ملل متحد در افغانستان در آخرين بيانيه اش در سال روان ميلادي با قاطعيت بيشتر صحبت نموده وخواستار جديت بيشتر سازمان ملل متحد در اجراي برنامه ها در تمام زمينه هاي بازسازي در افغانستان گرديد. او گفت که در سال آينده برنامه هاي سازمان ملل متحد در افغانستان دو برابر خواهد شد. او به ادامه گفت که در بيشتر ولاياتي که تا کنون دفتر اين سازمان باز نشده است، به زودي گشايش خواهد يافت واين سازمان تلاش دارد تا روابط خودرا با مردم بيشتر و نزديک تر سازد. آقاي ايدي گفت که او از دفتر مرکزي اين سازمان تقاضاي افزايش بودجه را نموده است که مورد قبول واقع شده است.

کاي آيدي نماينده ويژه سرمنشي سازمان ملل متحد در افغانستان در مورد توافق هاي افغانستان ونيروهاي خارجي گفت که بايد در اين مورد تجديد نظر به عمل آيد.

آيدي اشاره کرد که تلاشي خانه هاي مردم، بازداشت هاي خودسرانه و همچنان بمباردمان هاي نيرو هاي هواي از جمله مواردي اند که بايد بالاي آن دوباره کار صورت گيرد.

نماينده ويژه سرمنشي سازمان ملل متحد در افغانستان پيشنهاد کرد که در تلاشي خانه هاي مردم واجراي بعضي عمليات ها بايد از خود افغانها کمک خواست. وي همچنان شفافيت در برنامه ها و موثر بودن کمک ها را در افغانستان غيرقناعت بخش خوانده و دليل آنرا نبود نظارت جدي و شديد عنوان نمود.

کاي ايدي در مورد کمک ها به افغانستان (بدون آنکه که از کدام کشوري نام برد) گفت که بعضي از کشور ها بازيگراني در افغانستان دارند که به هر شکلي که کمک ها را به مصرف برسانند، کسي از آنها بازخواست نمي نمايد. وي خواستار يک هسته مرکزي شد که در آن از هرکشور کمک کننده قوي يک نماينده حضور داشته باشد وبر نحوه به مصرف رسيدن کمک ها نظارت نمايد.

د نړۍ منفورې څېرې له افغانستان نه مډال يوړو!
د امريکا اوسنى ولسمشر جورج بوش د ترسره شويو نظرپوښتنو له مخې د نړۍ تر ټولو منفوره او کرکجنه څېره پېژندل شوې ده. بوش په تېرو څو کلن پېر کې پر نړۍ يوازې جګړه، وير، غم او مالي ناورينونه تپلي دي. د ولسواکۍ، نياو او د کمزورو د ملاتړ چيغې يې ټولې اپوټه ختلې او خلک نور د امريکا له بهرنيو سياستونو تر پوزې رسېدلي دي. نړيوالې سروې ګانې جورج ډبليو بوش د نړۍ تر ټولو بدمخې او مرداره څېره ګڼي. د عراقي ژورناليست منتصرالزيدي دا وينا د بوش په اړه سل په سلو کې صدق کوي: ((سپيه! .....)).
په عراق کې د جورج بوش د مخه ښې او هرکلي دود په بوټانو سر ته ورسېد. يوه پر ولس مين ژورناليست د نړۍ د يوه سړيخور حيثيت د املوکو په تول وتله. دا د بوش له شان او حيثيت سره يوه وړ او مناسبه ډالۍ وه. دا تر وسله وال بريد کارنده و او اغيزناک و.
عراقي ولس د خپل بااحساسه ژورناليست له لارې د امريکا او سپينې ماڼۍ پر وړاندې خپله کرکه وښوده، خو موږ څه وکړل؟ زموږ استازي بوش په مډال ونمانځه. دا د هغه کس مډال دى، چې د افغانستان د خپلواکۍ وياړ پورې تړل کيږي. دغه مډال له تېرو اووو کلونو راهيسې يوازې پر بهرنيو پوځي قوماندانانو او دولتمشرانو پېرزو کيږي. چا، چې پر دې ملت ډېر بمونه ورولي او څوک، چې سهار او ماښام زموږ وينه څښي، د غازي امان الله خان د مډالونو وړ دي.
ولسمشر کرزى به هم ښايي پر دې ښه پوهيږي، چې بوش او دده نور جګړه مار ياران يوازې په بوټونو ارزي، خو دا هم ښايي دده بېوسي او ناچاري وي، چې دغو خلکو ته تر نوري المالکي او نورو بلواکو مريې ګانو ډېر سرټيټى کوي.
عزت او ذلت د خداى په لاس کې دي، هيڅ ذليل او لاسپوڅى تراوسه د بري پر درشل نه دى ورغلى. که کرزى دا تمه کوي، اشتباه کوي. د ذلت ژوند لنډ او خورا رټلى ژوند دى.
د يوې داسې ورځې په تمه، چې د بل پرځاى موږ خلکو ته نمونه وګرځو.

یک معلم عرب : کفش " الزیدی " را 10 میلیون دالر میخرم !

يك معلم متقاعد عرب اعلام كرد، كفش خبرنگار عراقي را كه به نشانه اعتراض به سياست‌هاي امريكا به‌سوي جورج بوش پرتاب كرد،به قیمت 10 ميليون دالر مي‌خرد.

"حسن محمد مخافه" معلم یک مکتب از منطقه "عسير" عربستان پيشنهاد داد كه كفش خبرنگار عراقي را كه به سمت جورج بوش، رئيس جمهوري امريكا پرت شده است 10ميليون دالر خريداري كند.

وي افزود، صاحب مال و املاك و زمين‌هاي زيادي در منطقه عسير واقع در جنوب‌غربي عربستان است كه...

از قيمت پيشنهادي اين كفش بيشتر است.
اين معلم مسلمان كه بازنشسته است (تقاعد کرده است )، گفت: اين ملبغ اكنون آماده است و در مقابل دريافت كشف اين قيمت را پرداخت خواهد كرد.
وي ارزش‌ كار اين خبرنگار را از تمامي املال و دارايي‌هايش بيشتر دانست و افزود: آن را براي فرزندانش به ارث مي‌گذارد تا نمادي به نام مدال آزادي باشد.
اين معلم بازنشسته سعودي در ادامه سخنان خود خاطرنشان كرد كه مطمئن است كه اين 10 مليون جبران خواهد شد ولي به اين موضوع به ديده تجاري و سودي نمي‌نگرد بلكه آن را بخشي از كرامت امت مي‌داند كه سياست‌هاي دولت كنوني امريكا با اشغال بخش‌هايي از كشورهاي اسلامي مثل عراق و افغانستان آن را از بين برده و باعث كشته‌شدن افراد بي‌گناه شده است.
وي با تأكيد بر اينكه با امريكا و مردم اين كشور هيچ گونه خصومتي ندارد و مردم آن را محترم مي‌داند، گفت: سياست دولت اين كشور است كه ملت آن را در ماجرايي هايي گرفتار كرده كه ارزش‌هاي ملت‌هاي اسلامي را زير سؤال برده است.


اسدالله خالد: د پارلماني چارو وزارت مي ځکه ونه مانه چي ...

اسدالله خالد وروسته له هغي دولسمشرحامدکرزي لخوا دسرحدونواوقبايلو دچارو دوزير په توګه وټاکل شو چې هغه حاضر نه شو چې دپارلماني چارو وزارت قبول کړي .

اسدالله خالد چې دحامدکرزي په حکومت کې ترډيره دامريکايانووفادار شخص دي څه موده وړاندې چې دکندهار والي وو له دندې ګوښه شو اوبيا دپارلماني چارو دوزير په توګه ټاکل شوي وو خو هغه دپارلماني چراو وزارت نه وومنلى .

خالد وايې چې دپارلماني چارو په وزارت کې يې کار نه شواي کولاي اودقبايلو دوزير په توګه به په سرحدونو کې ښه خدمت وکړي ځکه چې پلار يې دشوراوکيل پاتي شوي ا ودسرحدي قومونواوټبرونو سره ډير ې ښې اړيکي لري .

هغه داهم وويل چې دپارلماني چارو وزارت يوايلاي وزارت وو اودسرحدونواوقبايلو وزارت خو يوکليدي و زارت دي اوپه ټولو ولايتونوکې رياسونه اوپه ولسواليو کې مديريتونه لري اوډير واکونه لري .

داخوټول پوهيږي چې اسدالله خالد ولي دقبايلو وزارت خوښ کړ خوکاشکي چې ده په سرحدونو کې ستونزې ورکي اوياهم کمي کړي خوفکر نه کوم چې داوړۍ دې شړۍ شي .

اسدالله خالد تيره ورځ دغلام جيلاني پوپل لخوا چې دحامدکرزي په حکومت کې دسيمه ايزو ارګانونودنويي خپلواکې اداري مشر دي دسرحدونو وزارت کار کوونکيوته وروپيژندل شو .

په دې معرفي غونډه کې امنيت ملي مشر امر الله صالح اودکډوالو اوبيرته راستنيدوونکيو دچارو وزير کريم براهوي اوشمير مخور اودولسي جرګې وکيلان هم حاضر وو .


سرنوشت کفش هایی که به سوی جورج بوش پرتاب شد چه شد ؟!
مقامات امنیتی عراق و امریکا، کفش هایی را که خبرنگار عراقی به سمت رئیس جمهوری امریکا پرتاب کرده بود، برای اطمینان از اینکه در آنها مواد منفجره کار گذاشته نشده باشد، تکه تکه کردند.

به گزارش "فرانس پرس"، قاضی تحقیق رسیدگی به دوسیه پرتاب لنگه کفش به طرف جورج بوش، با بیان این مطلب، افزود:
مقامات امنیتی عراقی و امریکایی، پس از بررسی این کفش ها، آنها را تکه تکه کردند. این خبرگزاری از بغداد گزارش داد: ....
قاضی عراقی تصریح کرد، پیدا نشدن مدرک در این دوسیه، به توقف ادامه روند تحقیقات منجر نخواهد شد.
قاضی مسئول این دوسیه گفت: ترجیح می دهم این کفش ها همچنان به عنوان مدرک در این پرونده باقی بماند.

این مقام دستگاه قضایی عراق افزود: با توجه به اینکه منتظر الزیدی، خبرنگار عراقی "شبکه البغدادیه" که کفش هایش را به طرف بوش پرتاب کرده بود، به اقدام خود اعتراف کرده و تصاویر تلویزیونی آن نیز از تلویزیون پخش شده است، این تحقیقات می تواند ادامه یابد.



وزير تجارت به خيانت ملي متهم شد

8صبح : محمد امين فرهنگ، وزير تجارت کشور روز گذشته براي استيضاح به ولسي جرگه فراخوانده شده بود، اما وي در ساعات قبل از ظهر از حضور در ولسي جرگه خودداري كرد.
آقاي فرهنگ ظهر روز گذشته پس از آن كه به گفته ي برخي از نمايندگان، رييس جمهور به او دستور داد تا به استيضاح حاضر شود،‌ وارد صحن ولسي جرگه شد، اما نمايندگان حضور او را نپذيرفتند و جلسه ی استيضاح به امروز موكول شد. پيش از اين وزير امور پارلماني با ارسال نامه اي به ولسي جرگه نوشته بود كه آقاي فرهنگ يك هفته وقت خواسته تا به سوال هاي نمايندگان پاسخ ارايه كند.
دليل استيضاح وزير تجارت،‌ عدم كاهش در نرخ تيل و ورود تيل بي كيفيت در كشور خوانده شده است.
پيش از اين آقاي فرهنگ در گفتگو با رسانه ها گفته بود كه به دستور حامد كرزي، رييس جمهور کشور در ولسي جرگه حاضر نمي شود، زيرا مواردي را كه ولسي جرگه مي خواهد از او بپرسد، مربوط به اين نهاد حکومتی نمي شود.
برخي از نمایندگان آقاي فرهنگ را به خيانت ملي متهم كردند. شكريه باركزي، نماينده مردم كابل در ولسي جرگه گفت كه وزير تجارت با وجودي كه بار ها براي استيضاح به پارلمان فراخوانده شده، در مجلس حاضر نشده و در برابر شورا بي اعتنايي كرده است: «ديگر ما نمي خواهيم برخي از وزیران را به عنوان وزير در آدرس حكومت بشناسيم. وارد كردن كالاي بي كيفيت خيانت ملي است. ما براساس قانون اساسي مي توانيم آقاي فرهنگ را به محكمه ی خاص محول كنيم». شماري از نمايندگان ديگر نيز با تاييد گفته هاي خانم باركزي خواستار به محاكمه كشاندن وزير تجارت شدند.
خانم باركزي افزود به دليل اين كه بار بار از وزير تجارت تقاضا شده تا در ولسي جرگه حاضر شود،‌[حالا که او حاضر نشده] نمايندگان مي توانند او را سلب صلاحیت غيابي كنند. به نظر خانم باركزي، بازي كردن با صحت مردم افغانستان در برابر دالر خيانت ملي است: «اگر تعريف خيانت ملي اين باشد كه صحت انسان اين سرزمين به بازي گرفته شود و به دالر خريد و فروش شود، بلي اين خيانت است؛ اگر توجه به گرسنگان اين سرزمين نشود، بلي اين خيانت است».
كبير رنجبر، نماينده ی كابل در ولسي جرگه گفت اسناد دست داشته نشان مي دهد كه مقام های وزارت تجارت در بالا نگهداشتن نرخ تيل دست دارند و خود شان در اين معامله شريك اند.
پيش از اين نيز نمايندگان پارلمان هشدار داده بودند در صورتي كه آقاي فرهنگ در رابطه به قيمت تيل در افغانستان و واردات تيل بي كيفيت در كشور پاسخ ندهد، او را استيضاح خواهند كرد.
مخالفت ها با وزير تجارت زماني در پارلمان بالا گرفت كه با وجود كاهش چشمگير قيمت نفت در جهان،‌ نرخ تيل در بازار هاي افغانستان تفاوت چنداني نكرد و تاجران همچنان به فروش تيل با قيمت بلند با تفاوت کم ادامه دادند.
داوود سلطان زوي، رييس كميسيون اقتصاد ملي ولسي جرگه مي گويد اقتصاد افغانستان به دست يك گروه مافيايي افتاده است و در اين وضعيت،‌ اين مردم افغانستان اند كه متضرر مي شوند.
هرچند در سال جاري قيمت هر بشکه نفت خام به 175 دالر رسيد، اما پس از بحران اقتصادي در غرب، قيمت نفت به صورت چشمگيري پايين آمد. چنانچه اين روز ها هر بشكه نفت خام حدود 40 دالر خريد و فروش مي شود.
نمايندگان پارلمان کشور به خصوص كميسيون اقتصاد ملي ولسي جرگه از وزير تجارت خواستند تا بر خريد و فروش تيل در بازار نظارت داشته باشد و نگذارد كه تا مردم افغانستان بيش از اين از احتكار و گران فروشي تاجران متضرر شوند.
مورد ديگري كه نمايندگان پارلمان وزير تجارت را متهم مي كنند، ورود تيل بي كيفيت به كشور است. برخي از اين نمايندگان مي گويند اسنادي در دست دارند كه وزير تجارت خود امر ورود تيل بي كيفيت را، كه از سوي هيات بررسي مواد نفتي بي كيفيت اعلام شده، صادر كرده است.
به گفته ي اين نمايندگان، مصرف و استفاده تيل هاي بي كيفيت علاوه از اين كه منجر به آلودگي هواي شهرهاي بزرگ شده،‌ سبب ابتلاي مردم به امراض خطرناك نيز مي شود.
هر چند خبرنگاران تلاش كردند تا نظر آقاي فرهنگ را در رابطه به گفته هاي نمايندگان ولسي جرگه بگيرند، اما او حاضر به گفتگو با رسانه ها نشد و صحن شوراي ملي را با عجله ترك كرد.

http://www.dawatfreemedia.org/pdf%20files/dr.nazir.pdfدا پانه هم خلاصه کړې

کرزی از جبهه متحد خواهان کمک شده است

کرزی در صورت پس گرفتن نامزدی خود در انتخابات ریاست جمهوری عضویت جبهه را کسب خواهد نمود.

این مطلب را سیدآقا فاضل سانچارکی سخنگوی جبهه متحد روز چهارشنبه در یک نشست خبری در راستای خواست رئیس جمهور مبنی برهمکاری دولت و جبهه متحد ابراز نموده و به رسانه ها گفت: رئیس جمهور با پذیرفتن ناکامی خود و متهم کردن خارجی ها در این راستا خواهان همکاری جبهه متحد با حکومت گردیده است.

سانچارکی افزود در صورتی که کرزی کاندیداتوری خود را در دوره انتخابات ریاست جمهوری فسخ کند، وی قادر خواهد بود عضویت در جبهه متحد را کسب نماید.

سخنگوی جبهه متحد گفت: اگر رییس جمهور بخواهد همچنان خواهان نامزد شدن به دور بعدی ریاست جمهوری باشد و از جبهه متحد منحیث محور همکاری برای رسیدن به اهداف خویش استفاده نماید این امر برای جبهه غیر قابل قبول خواهد بود.

وی در مورد اینکه چرا اعضای جبهه تا حال نتوانسته اند روی یک کاندید واحد به توافق برسند گفت: جبهه متحد کاندید واحد با طرز العمل مشخص را در خود و یا خارج از جبهه دارد از این رو کاندید مورد نظر باید شخصی آگاه به واقعیت های افغانستان و مدیر مناسب برای حل بحران موجود در افغانستان باشد.

سخنگوی جبهه متحد همچنین علت معرفی نکردن کاندید جبهه را پاس نشدن قانون انتخابات و عدم شفافیت در عملکرد کمیسیون انتخابات و معیین نشدن تاریخ انتخابات در کشور دانسته افزود: جبهه متحد در حال حاضر بیش از 20 حزب و دهها شخصیت سیاسی و 80 نماینده پارلمانی را به عنوان عضو در خود دارد و همواره تلاش دارد تا با ایجاد طرز العمل مفید چالش ها و مشکلات جاری در کشور را کاهش دهد.

بنا به باور آقای سانچارکی دولت و جبهه متحد به تنهایی قادر نیستند تا مشکلات موجود در کشور را رفع بسازند از این رو نیاز است تا دولت و جامعه جهانی و احزاب مختلف و جناح های افغانی وحتی گروپ های مخالف در یک فضای سالم با هم بحث و گفتگو نمایند و وحدت ملی را ایجاد نمایند.

سانچارکی همچنان حمایت جبهه رااز موجودیت جامعه جهانی درکشور ابراز داشته افزود که جبهه متحد معتقد است حضور نیرو های خارجی باید در جهت تحکیم ثبات و در چارچوب منافع ملی کشور باشد.

بنا به گفته های وی سیاست جامعه بین المللی در هفت سال گذشته با خطاهای جدی رو به رو بوده، عدم درک صحیح و درست سیاست گذاران جامعه بین المللی از واقعیت های موجود در افغانستان باعث افزایش چالش ها شده است.

موصوف افزود که امیدوارند، با حضور جامعه بین المللی در کشورمعضلات بزرگ تشخیص و درک شده و سیاست آینده کشور و جامعه بین المللی مبتنی بر معلومات دقیق از واقعیت های موجود در کشور بوده تا بر چالش ها فایق آیند.


زمونږ سره اړيکې :-

فون 0031616688604

بريښنا ليک :- azadafg@hotmail.com


دښاغلی پروفيسور علی احمد "جلالی" د مرکې ژباړه


ښاغلي علي احمد جلالي په هند کي د ريډيف.کام سره يوه مصاحبه کړې ده چي مهم کي يې دلته وړاندي کېږي. البته، ټوله مرکه ډېره اوږده ده، خو دلته به کوښښ دا وي چي څو مشترک ټکي سره يو ځاي سي او مرکه څه را لنډه سي. ښاغلي جلالي په داخل او خارج کي پېژندل سوى شخص دى او دلته يې د اوږدې معرفي څخه ډډه کوم . ښاغلي جلالي په امريکا کي د اثر اورسوخ خاوند دى او د امريکايي مقاماتو سره له ډېرو وخت راهيسي پېژني او خبره يې هم وزن او اعتبار لري.
د يادولو وړ خبره دا ده چي ښاغلي جلالي د کرزي د لمړي حکومت د باکفايته او پاکو وزيرانو څخه وو. په بل عبارت، د کرزي د حکومت د هغو محدودو لايق او پاکو وزيرانو له جملې څخه وو چي د ادارې فساد او حيف و ميل څخه يې ځان پاک ساتلى وو، او لکه نور باکفايته خلک چي د کرزي د حکومت څخه خوا توري سول او ورو ورو له حکومت څخه ووتل، ښاغلي جلالي هم وروسته له څو کالو څخه استعفا وکړه او حکومت يې پرې ښود. خو اوس بيا په خارج او داخل کي داسي ګونګوسى دى چي گواکي جلالي غواړي چي د افغانستان د جمهوري رياست د انتخاباتو لپاره ځان چمتو کړي. بنا، د ښاغلي جلالي سياسي تحليل اونظريات خاص اهميت لري او بايد پام ورته وسي.
ښاغلي جلالي په نوي ډهلي کي د اسيايي ملکونو د امنيت په يوه سيمنار کي گډون کړى وو او هلته يې د ريډيف.کام د مېنجنگ ايډټور، شيلا باټ، سره مرکه کړې ده.
پوښتنه: د طالبانو د بيا راژوندي کېدو اساسي عوامل او فکټورونه څه دي؟
فکټورو نه ډېر دي. تاسو بايد په افغانستان کي د خارجيانو د مداخلې اساسي فکټور ته پام وکړئ. خارجيان افغانستان ته د بياودانولو او مرستي په مقصد ندي ورغلي. دوى افغانستان ته يوازي ددې لپاره ورغلي دي چي هغه تروريستي شبکه تباه کړي چي په متحده ايالاتو کي يې د سپټمبر د يوولسمي د تروريستي حملو مسوليت په غاړه لاره. خارجيانو غوښتل چي طالبان را وپرځوي. تر دې را وروسته، د بياودانولو او دثبات د ټينګولو پروسه ډېره سوکه وه. بنا، همدې کار يوه خلا ايجاد کړه چي تدريجا او ورو ورو طالبانو او نورو جنايتکارو ډلو ډکه کړه. طالبان له قدرت څخه پسي واخيستل سول، خو مات او تباه نه سول. له بدمرغه، د سرحدونو هاخواته د هغوى د سېب د ځايونو غم هم ونه خوړل سو او نه هم د هغوى د بيا را تگ غم وخوړل سو. نو بنا، کله چي طالبانو د ثبات را وستولو په عمليه کي کمزوري احساس کړه، بېرته يې سرونه راپورته کړل. پدې تېرو شپږو کلونو کي، د افغانستان د امنيتي اورګانونو او موسساتو د جوړولو کار ډېر سوکه روان وو. بين المللي قوې هم په کافي اندازه په افغانستان کي عسکر ندي اچولي. همدا فکټورونو طالبانو ته ددې فرصت پلاس ورکړ چي بېرته را پورته سي.
پوښتنه: څرنگه کېداى سي چي طالبان يو ځل بيا د افغانانو په مينځ کي ملاتړ تر لاسه کړي ؟ حال دا چي د سپټمبر د يوولسمي د حملو تر مخه همدا افغانان د طالبانو دظلمونو قرباني وه؟
بلي، خو افغانان اوس هم طالبان نه خوښوي. د افغانانو لپاره طالبان د اوسني نظام لپاره يو الټرنټيف ندى. مگر حقيقت دا دى چي کله خلک د حکومت د نشته والي او حضور احساس وکړي او يا کله چي خلک ددې احساس وکړي چي حکومت هغوى نسي ساتلاى، بيانو خلک يو ډول بېطرفي غوره کوي. د عامه افکارو ټولي سروې ګاني ښيي چي يوازي يو محدود شمېر خلک د طالبانو فعاله پلوي کوي. د عامه افکارو اکثره سروې ګاني ښيي چي يوازې لس فيصده خلک د طالبانو لپاره جنگېږي او شل فيصده خلک دحکومت د ملاتړ په مقصد جنګېږي، خو قريب ٧٠ فيصده خلکو بېطرفي غوره کړې ده. په بل عبارت، د رواني لوبي ننداره کوي. مانا دا چي دوى طالبان نه غواړي او نه هم د حکومت دفاع کوي ځکه حکومت نه خلک ساتلاى سي او نه هم د خلکو لپاره مقدماتي اجتماعي خدمات برابرولاى سي.
پوښتنه: تاسو په افغانستان کي د هند نقش څرنګه ارزيابي کوئ؟
هند د افغانستان په بيا ودانولو کي ډېره مرسته کړې ده. هند د سړکانو په جوړولو کي، د برق دتوليد په پروژو کي، او د مکتبونو او کلينکونو په جوړولو کي مرسته کوي. هند تقريبا ٨٠٠ ميليونه ډالره لګولي دي. په ستراتيژيکي لحاظ، مسله د هند او پاکستان د اختلافاتو موضوع ده. همدا مسله پر افغانستان باندي هم اغېزه ښندلې ده. د هند او پاکستان تر مينځ بدګوماني او سوتفاهم افغانستان ته هم زيان رسولى دى. هيله دا ده چي د دواړه ملکونه افغانستان د خپلمينځي جنګونو ميدان و نه ګرځوي.
پوښتنه: تاسو د کورنيو چارو وزير واست، مګر بيا مو استعفا وکړه. اوس، تاسو د حکومت د نقادانو له جملې څخه ياستى. تاسو دا بدلون څرنگه بيانو‌ئ؟
زه پر حکومت باندي انتقاد نلرم. زه پر دې رواني پروسې باندي انتقاد لرم. زه فکر کوم چي د دوهم نړيوال جنګ را پدې خوا، د افغانستان د جنگونو د ختمولو لپاره تر ټولو نورو همداشاني پروژو لږ پيسې اومنابع اختصاص سوي دي. که چيري تاسو په افغانستان کي دخارجي عسکرو شمېر ته وګورئ، هلته پر هرو زرو کسانو باندي يو نيم عسکر رسېږي. په کاسوو کي، پر هر زرو تنو باندي قريب ٢٠ عسکر رسېدل، په بازسنيا کي ١٩ عسکره ، او په سيراليون کي ١٠ عسکره رسېدل. افغانستان د ډېرو زياتو چلنچونو سره مخامخ دى ځکه په هيواد کي ٣٠_٣٥ کاله کېږي چي جنګ روان دى. د افغانستان ټول اقتصادي زيربناوي تباه سوي دي.
بلخوا، د بين المللي ټولني محدوده توجه او د پانګي اچولو او بياودانولو نشته والى، د حکومت سره د موسساتو په جوړولو کي مرسته نه کوي. همدا سبب دى چي حکومت کمزورى دى. دا ددې مانا لري چي حکومت قصدا ځان بې سېکه غورځولى دى. بلخوا، طالبان د سرحد پر هاخوا په پاکستان کي د سېب ځايونه لري . د پاکستان قبايلي سيمي ورو ورو د افراطيت او تروريزم په مرکزونو بدل سوي دي. القاعده په همدغو قبايلي سيمو کي پاخه مرکزونه لري. همدا واقعيت خلک اندېښمن کړي دي، او همدا د ستونزو منبع ده.
پوښتنه: د طالبانو او القاعده تر مينځ توپير څه دى؟
د طالبانو د جنګياليو يوازي شل فصيده د عقيدې په خاطر جنگېږي. باقي پاتي هغه ناراضه اقوام دي چي يا حکومت بد چال چلند ورسره کړى دى، يا دمخدره موادو قاچاقبرانو زهيرولي دي، يا خارجي استخباراتي مامورينو کړولي دي، او يا هم د القاعدې ترورستي شبکې ازار ور رسولى دى. دغه راز، پدې جنګياليو کي بېکاره ځوانان او جنايتکاره ډلي هم گډون لري. دا گرده د شخصي گټو پر اساس ولاړ ايتلاف دى. دوى د مختلفو اهدافو لپاره جنگېږي.
بلخوا، القاعده يوه نړيواله ډله ده. القاعده نه د افغانستان او نه هم د پاکستان سره کومه خاصه علاقه لري. هغوى نړيوال جنګ په مخه بيايي. طالبان په افغانستان او پاکستان کي دي او ا لقاعده هم د پاکستان په قبايلي سيموکي مرکزونه لري. په طالبانو کي داسي کسان سته چي عقيدتي او ايديولوژيک خلک ندي. هغوى ډېر خطرناکه هم ندي، او داسي لاري چاري سته چي بېرته را جلب او جذب سي. مګر هغه چي يوازي او يوازي د حکومت رانسکورول غواړي، د هغوى سره زما په ګومان د روغي جوړي چانس نسته.
پوښتنه: ايا اوس داسي نه ښکاري چي د شمال د ايتلاف بې وسلې کول يوه اشتباه وه، لکه چي د صدام حسين د بعث ګوند د بې وسلې کولو پروسه چي يوه خطا وه؟
هو، يوه خلا ايجاده سوه، مګر دا د شمال دايتلاف د بې وسلې کولو په خاطر نوه. د شمال ايتلاف پوځ نه لاره، بلکي د شمال ايتلاف د شريرو او بدو خلکو مجموعه وه. په ٢٠٠٢ او ٢٠٠٣ کي، هغوى يو دبل په مقابل کي سره جنگېدل. زه مجبوره سوم چي شمال ته ولاړم او سوله اعاده کړم، ځکه همدغو خلکو د يو بل په مقابل کي توپونه او ټانکونه استعمالول. هغوى د نويو پوليسو او پوځ د جوړولو په غرض بې وسلې سول. بلخوا، هغوى د طالبانو سره هم جنګ ندى کړى. کله چي طالبان رانسکوره سول، د شمال ايتلاف پخپلمينځي جنگونو لگيا سول. په افغانستان کي د ملي موسساتو د جوړولو کار سوکه روان دى. که چيري تاسو پخوانى جنګي ماشين تباه نکړئ، تاسو نسئ کولاى چي نوي موسسات تاسيس کړئ. په دولت کي د شمال د ايتلاف داخلول کار ور نه کړ. وروسته له هغه چي د شمال ايتلاف لغو سو، ځيني يې دمخدره موادو په قاچاقبرانو باندي بدل سول، ځيني يې جنايتکاران سول ، او ځيني يې د طالبانو سره يوځاى سول.
د ايران مسله پر افغانستان باندي څه اغېزه لري؟
ايران يو گاونډى دى. هرڅه چي په ايران کي پېښ سي پر موږ تاثير لري. ايران د افغانستان په بياودانولو او ثبات راوستلو کي مرسته کړې ده. خو په عين زمان کي، هغوى په افغانستان کي يو بل هدف هم لري. ايران غواړي چي په افغانستان کي خپل تهاجمي حالت فعاله وساتي. مانا داچي که چيري ايران ته کوم خطر مخامخ سي، ايران هم وکړاى سي چي په افغانستان کي امريکايانو ته مشکلات خلق کړي.
پوښتنه: ايا تاسو ددې خبري سره موافق ياست چي ناټو په افغانستان کي ناکامه کېږي؟
ځيني مثبت انکشافات سته، خو ځيني ستونزي هم سته. يو مثبت شى دا دى چي افغانان د ناټو د شتون او حضور دفاع کوي. زموږ اندېښنه داده چي ناټو به ددې تر مخه چي افغانان پر خپلو پښو باندي ودرېږي له افغانستان څخه ووځي. مشکل دا دى چي په ناټو کي دننه هر ملک خپل ځانته جلا جلا اجنډا لري، او د خپلو عملياتو لپاره جلا جلا هدايات لري. ځيني ملکونه په جنګونو کي برخه اخلي، خو ځيني نور يې نه اخلي. د ناټو ځيني هيوادونه فکر کوي چي هغوى بايد يوازي د ثبات راوستلو او سولي د ساتلو کارونه پر مخ بوزي، ځيني نور فکر کوي چي ثبات او سوله به د مخالفانو د ماتولو پرته تر لاسه نسي. . واقعيت دا دى چي ياغيان يوازي او يوازي په پوځي عملياتو نسي ماتېدلاى. بل واقعيت دا دى چي د ناټو ډېرى هيوادونه په افغانستان کي په زړه ور تيا جنگېږي. په عمومي ډول، پرته له ناټو څخه به په افغانستان کي يو ځل بيا انارشي او گډوډي حاکمه وي. ځکه په افغانستان کي همدا ترخه تجربه تېره سوې ده. کله چي افغانستان کمزروي وي، ډېرى ګاونډيان د افغانستان له کمزروۍ څخه گټه اخلي.

پروفيسور احمدجلالي:اوسنيوشخړو ته گډه ستراتيژي په کار ده

د افغانستان د کورنيو چارو پخواني وزير او په امريکې کې د پوځي پوهنتون ښونکی پروفيسور"علي احمد جلالي" له پاکستاني طالبانو سره د پاکستان د نوی حکومت د سولي تړون د سيمې پر امنيت بي اغيزي بولي .د پاکستان نوي حکومت په يو بل ورته اقدام کې له قبايلي طالبانو سره تر يو لړ خبرو وروسته د سولي يو سيميز تړون لاسليک کړی دی . پروفيسورعلی احمد جلالي وايي :"پخوا هم دا ويره موجوده وه چې دوکاله دمخه په وزيرستان کې داسي تړون وشو او طالبانو ژمنه وکړه چې جنگ به نه کوي خو هغوي خپل ټول پام افغانستان ته معطوف کړ او په دې سربيره چې هغه تړون ډير عمر و نه کړ بلکه طالبانو يو ځل بيا په افغانستان سربيره په پاکستان کې هم بغاوتونو ته لاس کړ. ښاغلی پروفيسور جلالي واېې دا يوه سيميزه خبره ده او په يوه سيمه کې د يوې ستونزي حل د ټولي سيمي د کرارۍ په معنې نه ده او که چيرته په مجموعي ډول په يوه واحده ستراتيژۍ باندي فعاليت و نه شي نو په يوه سيمه کې د جګړې درېدل په ټوله سيمه کې د امنيت د راتگ معنی نه لري . محترم پروفيسور جلالي وايي پاکستان يوه بله او هغه تکتيکي لار لري او په اساسی ډول لازمه ده چې يوه سيميزه ستراتيژي را منځ ته شي او ټول هيوادونه په گډه داسي فعاليت وکړي چې د دې مسلې د بنسټيز حل لاری وموندل شي نه ظاهري هغه. د افغانستان د کورنیو چارو پخواني وزير زياته کړه :" ستونزه دا ده چې هر هيواد د خپلو ملي گټو په چوکاټ کې په محدود ډول گوري او که داسي وي نو هيڅ کله هم سوله نه شي راتلای ، په دغسې سيميزو جګړو کې ياغيان ستراتيژۍ نه لري او هغوي په وخت حساب کوي او چی موقع بيا تر لاسه کړي بيا بريدونه پيلوي د بيگلی په ډول کله چې طالبانو د وزيرستان تر تړون وروسته په زمانی موکه کې ځانونه جگړو ته چمتو کړل هغوي کړی تړون مات کړ او خپلو جگړو ته ېې نوي بڼه او شدت ورکړ . کله چې له نوموړي څخه په باجوړ اجنسۍ کې د طالبانو پر يو کور د بريد په اړه او نړيوالو متحديدنو ته د دا ډول بريدونو د اغيزمنتوب په اړه پوښتنه وشوه هغه وويل:" که يوه واحده ستراتيژي رامنځ ته نه شي دا بريدونه تکيتکي گټيي دي او په ستراتيژکي حل لاری هيڅ کومه اغيزه نه لري ." دا په داسي حال ده چې د ناټو تړون هم د پاکستان او قبايلي طالبانو تر منځ په شوي تړون انديښنه ښولي.

Afghanistan: RegainingMomentum by ALI A. JALALI

On the sixth anniversary of the US-led military invasion, Afghanistan is
faced with its worst crisis since the ouster of the Taliban in 2001. There
are increasing concerns, both internationally and domestically, that Afghanistan
faces the distinct possibility of sliding back into instability and chaos.
The country is challenged by a revitalized Taliban-led insurgency, record rise
in drug production, deterioration of the rule of law, and weakening national
government in the regions outside the major cities.
These troubles come amidst a changing political and military environment
in and aroundAfghanistan compounding effective responses to the emerging
challenges. Domestically, the political consensus of 2001 has been lost to
disruptive factionalism. Reemerging strongmen and political opportunists linked
to criminal networks have forced the weak central government into political
compromises and tactical tradeoffs. The regional actors who collectively supported
the post-Taliban political transition now have diverging views. Political
changes in the region have strongly influenced the attitudes of a number of the
regional actors. Internationally, the coalition of nations involved in Afghanistan
is divided and does not share a unified vision.Nor have themembers of the coalition
states provided the same level of political and military commitment.
In spite of these troubling developments, there is still hope that the
decline can be reversedwith a newstrategic approach. The significant institutional,
social, and economic achievementsmade during the past six years provide
a solid foundation for building a modern democratic Afghanistan. The
people of Afghanistan overwhelmingly support the transition to democracy.
They are tired of war and strongly determined to achieve peace. They do not
see the Taliban or other nonstate powers as alternatives to the current political
Winter 2007-08 5
system. The renewed international focus on Afghanistan and pledges of increased
investment for security and reconstruction are reassuring. The major
challenge, however, still remains how to regain the original momentum and
to once again win the trust of the people.
Given the compounded political and security environments, stability
cannot be achieved through traditional means. Nor will any minor, inconsequential
changes or modifications salvage the situation. Major political and
strategic shifts at the national and international levels are required to secureAfghanistan’s
future. Astrategy needs to be formulated by a consensus of domestic
and international actors,who agree upon effective use ofways andmeans to
achieve peace and stability. Implementation will require a “capacity surge,”
both nationally and internationally. This article examines the challenges facing
Afghanistan and recommends ways to achieve stability through institutional,
conceptual, and procedural change.
Sources of Instability and Implications
The drivers of instability include insurgency, chronic weakness of
the Afghan government and state institutions, exploding drug production,
and a weak economy. Uncoordinated military operations by international
forces and shifting political dynamics in the region are additional contributing
factors. These challenges have serious implications for stabilization efforts
and state-building in Afghanistan.
Frustrated by increasing insecurity and the ineffectiveness of security
forces, the government tends tomake tactical deals with corrupt nonstate power
brokers and special-interest groups, parties who benefit from instability. These
relationships evolve into another source for popular disenchantment. The problemwill
only intensify as the nation gets closer to presidential elections in 2009.
Political deals, posturing, and compromises linked to the election could upset a
number of long-termstrategic priorities.Within the government, an ongoing destructive
blame-game, with its attendant accusations and rhetoric populism, job
insecurity, and mutual fear, continues to impair morale and effectiveness. This
situation breeds suspicion within the ruling elite and generatesmistrust between
6 Parameters
Ali Ahmad Jalali was the Interior Minister of Afghanistan from January 2003 to
September 2005. He now serves as a Distinguished Professor at the Near East South Asia
Center for Strategic Studies at National Defense University. He is a former colonel in the
Afghan army and was a topmilitary planner with the Afghan resistance following the Soviet
invasion of Afghanistan. Mr. Jalali is the author of several books, including a
three-volume military history of Afghanistan. His most recent book, The Other Side of
theMountain, coauthored with Lester Grau, is an analytical review of theMujahedinwar
with Soviet forces in Afghanistan.
the executive and legislative branches.The lack of trust has also tainted relations
between the Afghan government and its foreign partners.
The perception of impending failure drives domestic interest groups
and neighboring nations to hedge their bets. Traditionally, nonstate power networks
thrive as the central government loses effectiveness. There are often
signs of revival and rearming of subnational networks by former militia commanders
and local power holders.1 Moreover, latent and potential spoilers
(nonstate power brokers and government officials) try to reach out to insurgent
elements and their foreign supporters in an effort to negotiate individual deals.
Despite a significant growth of the economy and sociopolitical developments,
increased insecurity and poor governance have blunted the public’s enthusiasm,
even in relatively stable areas.As a result, people are losing confidence in
the government and hope for a peaceful future.
Within the region, doubts about the future of Afghanistan have driven
neighboring countries to once again look for proxies and spheres of political
influence. This is particularly noticeable in the attitudes of the governments of
Iran andPakistan. The initial international coalition formed to stabilizeAfghanistan
(including Iran, Russia, and CentralAsian countries) has been riven bywidening
cracks,which impede regional cooperation in efforts countering terrorism
and insurgency. At the August 2007 Shanghai Cooperation Organization (SCO)
summit in Bishkek, Kyrgyzstan, Russian President Vladimir Putin suggested
that the SCO should host an international conference on Afghanistan to boost
stability in the country and the region.2Within the international community, the
involvement of additional actors and expanding resources has further complicated
coordination. An uneven level of commitment among donor nations and
the accompanying operational constraints inhibit strategic coordination required
to successfully counter the insurgency and form state institutions.
In order for Afghanistan and its international partners to reverse
these negative trends, a thorough and realistic assessment of the situation
needs to be conducted along with the creation of a strategic action plan addressing
immediate and long-termsecurity challenges. Compared to one year
ago, there has been an acknowledged shift toward security as themost important
thing Afghans desire to improve their quality of life.3 Security cannot be
achieved, however, without an integrated effort to build effective governance,
fight the illicit drug trade, and defeat the insurgency.
Building Effective Government
Afghanistan has made major strides in its political transition to democracy
and in rebuilding state institutions. The government’s legitimacy
has been supported by the political participation of all the domestic stakeholders
in adopting the constitution and holding fair presidential and legisla-
Winter 2007-08 7
tive elections. Yet the inability of the government to deliver services and
exert influence throughout the country has eroded its institutional legitimacy.
The issue of legitimacy has figured prominently in the country’s development
during the past three turbulent decades. Since 1978 the unsuccessful
struggle by successive governments to establish legitimacy became amajor factor
in destabilizing the state. The bloody Communist coup of 1978 sparked a crisis
that haunted the country’s political infrastructure for decades. None of the
ruling powers that succeeded the old regime managed to gain long-term legitimacy.
All, including the Communists (1978-92), Mujahedin (1992-96), and
Taliban (1996-2001) based their political authority on ideology enforced bymilitary
power—a process alien tomainstreamAfghan values. The regimes’efforts
were challenged by religious and cultural resistance and hampered by factional
divides, structural deficiency, economic failure, and foreign interference.
None of these ideologies were able to escape the factional splits that
eroded its legitimacy. Intraparty friction and ideological fragmentation were
particularly pronounced at the subnational level, where ethnic, linguistic, and
sectarian differences undermined ideological solidarity. Successive governments
failed to create the viable political, social, and economic institutions
needed to solidify power. In their zeal to promote political agendas through
ideology, leaders failed to set concrete objectives or to establish the concomitant
programs required. These governments used ideological rhetoric to mobilize
supporters and undermine opponents. This lack of structural legitimacy
contributed directly to the failures of the ideological approach. Viewed in a
broader context, this was what Max Weber labeled as “rational-legal authority,”
only obtainable when rules, supported by institutions to enforce them, underpin
popular acceptance of government.4
The structural legitimacy of the current Afghan government suffers
froma lack of capacity, particularly at the subnational level, where the vacuum
is filled by insurgents, militia commanders, combined with local criminal
gangs, all of whom undermine human security, local governance, democratic
values, and the delivery of basic services.5 The destabilizing effects of rapidly
expanding insurgencies in the north, northeast, and west will only amplify this
cascading process by providing a conducive environment for crime.6 All of
these factors, coupled with the insurgency-related violence in the south and
southeast and the inability of security forces to counter local criminals and
drug lords, has led to a tremendous loss of public confidence.7
Although a series of new state-building projects opted for a “topdown”
approach, the real political and military influence in the country remained
a “bottom-up” trend. As the political process continued, the failure to
build the institutional power of the central government perpetuated the influence
of regional factions. This situation could once again result in a fragmen-
8 Parameters
tation of power, similar to that which dominated the political scene during the
civilwar.As theUnitedNations Secretary-General recentlywarned the Security
Council, security, institution-building, and development gains made
since the 2001 ouster of the Taliban might “stall or even be reversed.”8
Building effective governance at the provincial and district levels is the
key to legitimacy and stabilization. Currently, subnational institutionsmandated
by the constitution are only partially established. The introduction of district,
village, andmunicipal councils has been delayed indefinitely.Elected provincial
councils are in place but are fraught with confusion regarding their roles and responsibility.
The resulting institutional vacuuminhibits the democratic process.
The situation further complicates the coordination of sustained services to the
local populace. Even the security-driven projects run by Provincial Reconstruction
Teams (PRT)9 and other groups sometimes conflict with the objectives of
government institutions and processes, undermining their effectiveness.10
According to a recentWorld Bank report, Service Delivery and Governance
at the Sub-National Level, the key constraints to strengthening
subnational systems in Afghanistan are, first and foremost, the absence of a
clear policy framework regarding a desired institutional structure and a strategy
to implement it.11 Highly centralized ministries are responsible for delivery
of most of the key services in the country. The report is extremely critical
of the fact that national ministries tend to be overcentralized, with offices in
Kabul retaining functions that could be performed much more efficiently at
lower levels of government. While the Interim Afghanistan National Development
Strategy provides for the emergence of a representative and effective
systemof governance, detailed plans as to how best to achieve these goals are
not clear. There are three major issues that need to be addressed before an effective
government can be established at the subnational level:
 The role of each level of government in the delivery of services.
 The level of capacity required for planning.
 The relationship between elected and appointed government
bodies.12
Removal of existing perceptional and managerial divides between
Kabul and the outlying regions is essential for defragmenting the current administration.
The key to obtaining this objective is bringing about a balance
between the creation of a strong and effective central government and the assurance
of a degree of decentralization in an effort to secure some semblance
of equal distribution and participation.
From the vantage point of the international community, the upsurge of
violence in the spring of 2006 caughtmany by surprise. The “Afghanistan Compact”
was focused primarily on social-economic development, and based on the
assumption that security had improved.13With the deterioration of security in the
Winter 2007-08 9
south, however, the focus was shifted to military operations at the expense of
programs designed to develop and improve governance. Now, it is imperative
that a balance be struck betweenmilitary operations and development projects.
Security and the Rule of Law
The rule of law is at the heart of any government’s legitimacy and a
prerequisite for human security. Unfortunately, in the case of Afghanistan,
there has been a failure by the international community to place a high priority
on reforming the law enforcement and justice sectors; failures with severe
consequences. The focus on security demands in such an unstable environment
has led to excessive emphasis on security at the expense of the rule of
law. This approach subordinates justice to security considerations and turns
police into a force primarily used in combating insurgents instead of protecting
the populace and supporting law and order. Obviously, in conflict-ridden
conditions there is a need to meet security threats head-on; however, such an
approach cannot compromise the administration of justice. It is, after all, the
rule of law that contributes directly to the security of the nation and its people.
Security capacity in Afghanistan is limited, diverse, and fragmented.
TheAfghanNationalArmy (ANA), currently about 47,000 strong, has achieved
significant progress. But it is seen operationally more as an extension of Coalition
forces than a national entity. Despite the vehicles, small arms, and other
equipment supplied by the United States in the 2005-07 period, the ANAsuffers
from a lack of firepower, indigenous air support, and the absence of a selfsustaining
budget. The 82,000-strong Afghan National Police is three years behind
its development schedule.Despite some improvement in several urban centers,
the police lack the capacity to enforce the rule of law. At the same time, the
challenge of a growing insurgency is driving the police to the front lines of the
counterinsurgency. There have been 1,150 police officers killed in the last 18
months alone, more than double ANAlosses.14 As an International Crisis Group
report indicates, “President Karzai’s government still lacks the political will to
tackle a culture of impunity and to end political interference in the appointment
and operations of police.”15
The decline of the security situation in Afghanistan is often attributed
to a lack of capacity required to respond to threats fromdomestic and external
sources. Officials and observers cite the slow development of the
Afghan security forces (army and police), poor infrastructure, and inadequate
numbers of US and NATO forces as reasons for the violence and instability.
While all this is relevant, a much greater factor is the absence of strong and
unified leadership. This absence combinedwith the lack of a shared vision capable
of directing the efforts of all the various actors is a formula for failure.
10 Parameters
TheAfghan national security strategy is only found on paper. The operational
procedures of various security elements are dissimilar, their rules of engagement
varied, and their capabilities uneven. In the absence of any unifying
mechanism, operations by these organizations are not only devoid of synergy,
they are often working at cross-purposes. For example, when ANAsucceeds in
securing a conflict-afflicted area the police lack the capacity to hold it. Similarly,
government institutions do not have the ability to establish a workable administration
or foster reconstruction in secured areas. Meanwhile, the absence of a
strategic or operational focus for the various intelligence agencies, their institutional
fragmentation, and poor coordination with other security entities hinders
the planning and execution required for successful security operations.
Finally, fighting corruption is amajor challenge hindering emergence
of Afghanistan as a viable nation-state. According to the annual survey (2007)
by the Berlin-based Transparency International, Afghanistan ranks 172 out of
180 countries in the Corruption Perceptions Index.16 In its effort to counter this
corruption Afghanistanwill ratify the UN Convention Against Corruption and
will adopt related legislation by the end of 2007. Part of these actions requires
the establishment of a monitoring mechanism to oversee implementation currently
scheduled for completion by the end of 2008. There are no simple and
quick answers to the myriad of problems. But making the decisions to fight
poverty, offer better salaries to law-enforcement officers and civil servants,
depoliticize the appointment of law-enforcement officials, and adopt a zerotolerance
policy toward corrupt government officials will all contribute markedly
to achieving the nation’s long-term, anticorruption goals.
The Drug Problem
Three major hurdles hamper any counternarcotics campaign in Afghanistan.
They include a record production of opium, consolidation of the drug
trade into a network of politicians and traffickers, and disagreement over any
counterdrug strategy by representatives of the international community.With a
34 percent increase this year, opium production has peaked to 8,200 metric
tons.17Anewgeographic trend indicates that opiumcultivation inAfghanistan is
no longer associatedwith poverty, but ismore closely linked to greed and the insurgency.
The major difference in this year’s poppy cultivation has been the
growing divide between the north and south, with significant poppy reductions
in northern provinces and substantial increases in the south. Seventy percent of
the opium was produced in five troubled southern provinces where insurgency
has intensified, giving credence to the belief that counterinsurgencymissions are
also counternarcotic efforts.18
The Afghanistan National Drug Control Strategy aims to achieve a
sustainable decrease in the cultivation, production, trafficking, and consumption
Winter 2007-08 11
of illicit drugs with a goal of complete elimination. Its four priorities are disrupting
the trafficking network, providing alternative livelihood for farmers, reducing
demand, and building institutions.19 The strategy is endorsed by contributing
nations, but there is a chronic disagreement among some international partners
overwho to target first: traffickers or farmers. TheUnited States favors spraying
poppy fields with pesticides from the air, but the Afghan government has concerns
that spraying might estrange poor farmers and drive them into the arms of
the Taliban. The UnitedNations andNATO oppose sprayingwithNATOrefusing
to get involved in fighting traffickers or destroying drug labs and markets.
Meanwhile, the lack of a decisive campaign by the Afghan government against
the traffickers has permitted them to consolidate their trade into networks with
significant political backing—a possible prelude to a narco-state. Efforts to disrupt
drug networks are stymied by the absence of political will, protection of
traffickers by government officials, poor investigative capacity, and corruption
within the police and judicial system.
Given themultidimensional nature of opium production in Afghanistan,
counternarcotic efforts should be integrated into every aspect of development:
security, economic growth, and governance. There are no quick or
simple solutions. Attempts to simplify the problem, in order to make it manageable
and compatible with the domestic policies of donor countries, seldom
lead to sustained progress.
Fighting the Insurgency
The Taliban-led insurgency in Afghanistan is waged in a highly volatile
sociopolitical environment.What drives people to fight is notmerely the
ideology, but rather the unstable environment and the influence of existing
networks of tribes, clans, criminal networks, and transnational organizations.
There are many independent but interlinked actors challenging the Afghan
government and its international allies for various reasons. It is quite different
from the insurgency of the 1980s, when a multifactional Afghan resistance
against the Soviet occupation was operationally fragmented, yet all
groups fought for a common cause with uncompromising determination.
The new insurgents are an assortment of ideologically motivated
Afghan and foreignmilitants, disillusioned tribal communities, foreign intelligence
operatives, drug traffickers, militia commanders, disenchanted and unemployed
youth, and self-interested spoilers. The insurgency is more of a
political alliance of convenience than an ideologicalmovement. The challenge
in dealing with this insurgency is to separate the insurgents from the terroristminded
militants. This can only be achieved by an integrated strategy of military
and civil operations.
12 Parameters
Three different models of an insurgency are present in Afghanistan.
Numerous disenchanted and aggrieved communities and tribes exercise the
traditional-historicalmodel of defying governmental organizations; suchmovements
are normally local, defensive, and nonideological in nature. Their struggle
is aimed at reestablishing an equilibrium that has been disrupted on the local
level, or to returning to a previous political and social arrangement that had become
compromised. The second model pursued by the neo-Taliban (and some
other groups including Gulboddin Hekmatyar’s Hizb-e Islami militants and
JalaluddinHaqani’s tribal network) appears as a classic insurgency. It is national
and strategic in scope and ideological in nature. It fights in an effort to seize control
of the state and introduce an ideological political system. This group has a
political identity; it champions a cause and thrives in safe havens. Its tactics
include political mobilization, guerrilla warfare, and the use of terrorism. These
techniques and strategies are all attributes of a “proto-insurgency.”20The Taliban
have recently unveiled a shadow constitution outlining an alternative government
in Afghanistan based on strict interpretation of sharia (Islamic religious
law). The constitution of this organization, the “Islamic Emirate of Afghanistan,”
bans “un-Islamic thought” and ignores human rights that are not compatible
with “the teaching of Islam.”21 The thirdmodel (adopted bymilitants such as
al Qaeda and its associates) is based on the waging of a transnational, terroristcentric,
and ideological war against the US-backed Afghan government and its
international supporters.
Opinion surveys indicate that despite the rise of violence the overwhelming
majority of the people view the Taliban negatively and do not favor
their return.22 Ayear ago, the number of Taliban sympathizers in the south was
estimated at only 11 percent.23 There is a strong inverse correlation between the
strength of the government presence and the strength of support for the
Taliban.24 With increased violence, however, the trend is changing and people
are losing confidence in the government. The number of undecidedAfghans is
rising. General David Richards, former commander of NATO forces in southern
Afghanistan, estimated in mid-February 2007 that only ten percent of the
south’s population supports the Taliban, 20 percent does not, and the remaining
70 percent will attach themselves to whomever they consider to be themost effective
at providing security, income, and better living conditions.25
Support for the Taliban tends to increase either out of a desire for security
or froma combination of religious views and a nationalist, anti-foreigner
sentiment.Moreover, people in the combat zones detest civilian casualties and
the tactics used by some of the international forces. It goes without saying that
few hearts and minds are won by breaking down doors and threatening the privacy
and integrity of an individual’s home. But still, in areas where the US and
international forces are believed strong, opinions of themare high even if secu-
Winter 2007-08 13
rity is not necessarily the best. In locations where international forces are
deemed weak, they are less popular, even if security is adequate.
As the result of having suffered heavy losses, to include dozens of
mid-level and even a few senior commanders last year, the insurgents have been
staging fewer conventional attacks this year on NATO and Afghan forces.26 Insurgents
have come to rely more on suicide attacks, improvised explosive devices,
assassinations, intimidations, and abductions. A recent UN report says
that suicide attacks employed by the Taliban as amilitary technique have had littlemilitary
success inAfghanistan and have instead caused an increase in public
resentment. According to the report, 80 percent of suicide bombers came from
Pakistan’s Federally Administered Tribal Areas (FATA).27 The majority of the
suicide bombers were Pakistani Pashtuns from FATA, while others were from
Pakistan’s Northwest Frontier Province and a few were Afghan Pashtuns from
refugee camps in Pakistan.28 “The Afghan suicide attacker is not crazed, fanatical
or brainwashed. Some are recruited in madrassas, butmany are not. Of those
we’ve seen most are young, poor, uneducated, and easily influenced,” said UN
Special Representative Tom Koenigs.29 Afghanistan has found that individuals
(including children) are being coerced or duped into carrying out these attacks.30
But the insurgents are hardlymoved by public resentment against suicide attacks
since their aim is to intimidate people, undermine government legitimacy, and
erode public support for the Afghanistan mission in NATO capitals.
Consequently, support for the Taliban’s tactics has steadily eroded as
suicide bombings increased. The greatest impact of suicide bombing has been on
innocent civilian bystanders and the general population. Atotal of 183Afghans,
121 ofwhomwere civilians (65 percent),were killed in 100 suicide bombings in
the first six months of 2007.31 Attacks on civilians, schools, and infrastructure
have also led to a decrease in the popularity of the Taliban. Additionally, as
Taliban attacks have slowed progress on reconstruction projects, the lives of
many in the general population haveworsened, further alienating the populace.
The Taliban’s tactical defeats, however, have had little impact on the
strategic situation sincemost military actions by Afghan and NATOforces are
conducted at the tactical and operational levels and do not necessarily translate
into strategic gains. The real challenge for the government of Afghanistan and
its allies is how to prevail strategically in the campaign. Obviously, there is no
entirely military solution to any insurgency, although a counterinsurgency effort
can readily be defeatedwithout adequatemilitary support. Similarly, political
legitimacy alone cannot end the insurgency unless it is seen as capable of
providing protection and services to the people. Development brings positive
changes in people’s lives if it is linked to good governance and the rule of law.
The current counterinsurgency strategy needs to deal with the different
elements of insurgency in an integrated way. Military action should target
14 Parameters
terrorists and insurgent organizations in an effort to dissuade, deter, and defeat
thembymeans of direct combat. Nonmilitary action needs to be focused on assuring,
persuading, and influencing the local populace, through the provision
of security, humanitarian assistance, providing basic services, establishing infrastructure,
institution-building, and support for the rule of law. These two
strategies for defeating the insurgency in Afghanistan are not currently being
coordinated. NATO, commanding some 40,000 troops in Afghanistan, sees itself
responsible for the military action in counterinsurgency efforts, but often
onlywhen andwhere it can utilize firepower as a substitute for its limited number
of forces. The resulting collateral damage and civilian casualties have often
contributed to feelings of insecurity and resentment among the local populace
that are exploited by the enemy. Counterterrorism operations by the international
coalition of about 12,000 troops have caused similar resentment as a result
of what many believe to be unwarranted arrests and mistreatment of
peaceful villagers suspected of aiding the insurgents. Adding to the confusion
is the appearance that no particular organization is in charge of a wide range of
nonmilitary counterinsurgency efforts. These nonmilitary efforts are conducted
in whatmany believe is a “free for all” sphere of action, spawning additional
problems and adding to the feelings of insecurity.
One of the major challenges is how to consolidate military gains by
maintaining security in the areas cleared of insurgents. A long-term security
presence is critical to the reestablishment of governance and the continuation of
reconstruction projects.32 NATO commanders claimto lack the forces needed to
consolidate success. Once they clear a district of insurgents the Afghan security
forces and allied contingents do not have sufficient forces to hold the ground, facilitate
governance, and protect the population.33 This situation hinders efforts to
isolate the population from the insurgents and win hearts and minds of the people.
The campaign needs to target both “hearts,” through political legitimacy,
and “minds,” through a visible capacity to prevail. The Afghans simply want to
see greater security with less brutality against the civilian population, as well as
some tangible improvement in their daily lives. Strengthening legitimacy in the
eyes of the people requires the government to address corruption from within
and to seek ways to improve the economy and provide public services.
There is also an urgent need to develop a consensus among the domestic
and international partners based on a unified strategy and campaign
plan. Implementation of such a strategy will require a major “surge” of
forces, equipment, and funding if Afghanistan is to achieve any semblance of
support for a cohesive, long-term, integrated military and civil effort. This
may also require bringing the NATO-International Security Assistance Force
and US-led Operation Enduring Freedom forces under a unified command
capable of executing both combat and stabilization-peacekeeping operations.
Winter 2007-08 15
The key to the success of such a strategy is to legitimize the campaignwith demonstrable
Afghan government ownership.
Negotiating with Insurgents
President Hamid Karzai has signaled an increased interest in negotiating
with the Taliban. He recently went so far as to show his willingness to meet
personally with Taliban leaderMullahMohammad Omar and to even give militants
a position in the government in exchange for peace. Not all domestic and
international participants concurwith President Karzai’s approach of a dialogue
with the Taliban, nor has the Afghan government officially articulated a welldefined
policy to govern such talks.34 The Taliban have responded by saying the
militia would never negotiate as long as international soldiers are stationed or
present in Afghanistan.35 Reaction from the international community has been
mixed.Although there iswide support for peace talkswith elements of the insurgency
that renounce violence and join the legitimate political process, theUnited
Nations insists that Omar and other top insurgents remain on a UN “blacklist.”
This insistence and a number of other initiatives are considered nonnegotiable,
this includes attempts to amend the Afghanistan constitution.36 More importantly,
the United States rejects all-inclusive negotiations with the Taliban. As
long as instability persists in the south,Kabulwill remain in thisweak position of
not being able to achieve favorable outcomes through negotiations. There is real
concern that the confusion surrounding the proposed peace talks can demoralize
anti-Taliban supporters, increase the Taliban’s activities, and cause certain local
networks to consider rearming.
Negotiations with foreign-supported militants who want to overthrow
the government and turn Afghanistan into a safe haven for global terrorism
are out of the question. These militants need to either modify their beliefs
or face the probability of being destroyed. The majority of insurgents, most of
whom are not against the political system as an entity, but are opposed to the
government, can be won over through a continuing process of national reconciliation.
This will only be possible if these insurgents can be successfully isolated
and protected from the radical elements within the insurgency.
Regional Perspectives
Throughout history few insurgencies have survived without safe havens
abroad.As long as the insurgentsmaintain a sanctuary in Pakistan itwill be
difficult to defeat themin Afghanistan. The upsurge of violence in Pakistan and
the Talibanization of the tribal areas aggravate the impact of regional influence
on Afghan developments. The Taliban have safe-havens in Pakistan and receive
technical and operational assistance fromtransnational extremists located there.
16 Parameters
Although a US ally in the war on terrorism, Pakistan views such threats in the
context of its own domestic and regional interests. Pakistan’s lack of decisiveness
in containing the Taliban has contributed to the instability in Afghanistan,
while its deals with militants inWaziristan have aided al Qaeda and the Taliban
in their efforts to regroup and expand their influence across borders. FATAis becoming
increasingly Talibanized, a fact that is helping al Qaeda to reorganize
and acquire secure footholds.37 A July 2007 National Intelligence Estimate assesses
that al Qaeda has regenerated “safe haven in the Pakistan Federally Administered
Tribal Areas.”38 This comes at a time of political unrest in Pakistan
that has forced Islamabad to scale back its operations against the militants.
In August 2007, the long-awaited Afghan-Pakistan tribal peace jirga
was held in Kabul, bringing together 350 delegates fromeach country. The aim
of the assembly was to forge a consensus in dealing with the growing Taliban
and al Qaeda. The jirga’s final declaration, unfortunately, was mainly focused
on generalities recognizing the link between the narcotics trade and terrorism
and pledging to jointly combat both. It mandated a smaller, 50-member jirga,
whose members would be equally appointed by both governments. This body
will have the responsibility for negotiating with the Taliban. In a sharp departure
from Pakistan’s repeated denials of providing sanctuary to the Taliban,
President Musharraf for the first time acknowledged that there is support for
the Taliban in the tribal areas of Pakistan.39
Although the meeting was seen as a positive step in defusing tensions
betweenKabul and Islamabad, the absence of the Taliban and tribal representation
fromnorth and southWaziristan (the hotbed of Pakistani Taliban)
devolved the assembly into a meeting between handpicked delegates of their
respective governments. The impact of this jirga remains to be seen.
Removal of sources of the insurgency in Pakistan requires a new regional
approach combining the military and political efforts of the United
States, NATO, Afghanistan, and Pakistan. This revitalized approach needs to
address a number of legitimate concerns of both Afghanistan and Pakistan.
Among themost compelling of these concerns are the development and education
of the populace in the rural tribal areas on both sides of the border, promotion
of democratic values within Pakistan, enhancement of governance in
Afghanistan, and the political integration of Pakistan’s Federally Administered
TribalAreas. In the broader context, reducing the sources of transnational
militancy and religious extremism in South Asia and the economic integration
of the entire region needs to be an integral part of this new approach.
Conclusion
Unless dramatic actions are taken the situation in Afghanistan can
rapidly spiral out of control. Delays in a response on the part of allies and
Winter 2007-08 17
regional partners will only compound the myriad of challenges facing Afghanistan:
the expansion of militancy in Pakistan, the possible transfer of
jihadists to South Asia following the reduction of US forces in Iraq, and
various uncertainties associated with Iran. Responding to these ongoing
challenges requires the rebuilding of a strong consensus on the part of international
and domestic actors, each having a shared vision, strategy, and implementing
mechanisms. A revised Afghanistan National Development
Strategy can serve as a framework for this undertaking. Implementationwill
require the establishment of a strong Afghan National Security and Economic
Council with the capacity to plan, coordinate, and lead the implementation
of the strategy and associated programs. The strategy needs to
encompass all the components associated with stability operations (security,
governance, rule of law, and economic development). The council
should also closely coordinate strategic issues with international stakeholders
in and outside of Afghanistan.
Finally, there is a critical need for the creation of an international coordination
mechanism headed by a senior international representative in
Kabul. To have any sense of legitimacy this organization should bemandated
by the international community to make decisions, establish priorities, and
oversee implementation. This coordinating body will also develop processes
to maximize the utilization of domestic and international means under the
overarching umbrella of an effective partnership.
NOTES
1. The Senlis Council Afghanistan, Countering the Insurgency in Afghanistan: Losing Friends and
Making Enemies (London:MF Publishing, 2007), 32. Prices of weapons in the south have largely gone up. The
steepest rise is seen in ammunition and heavy weapons.
2. Ash Narain Roy, “Shanghai Cooperation Organization: Towards New Dynamism,” Mainstream
Weekly, 45 (15 September 2007).
3.AfghanNationalDevelopment Poll, ANDP5: Security and ANSFPerceptions, 16 September 2007, 38.
4.MaxWeber, The Theory of Social and Economic Organization (New York: Oxford Univ. Press, 1947),
130-32, cited in James Bill and Robert Springborg, Politics in theMiddle East (New York: Harper Collins Publishers,
1990), 38.
5. See Afghanistan NGO Safety Office Report, ANSO Quarterly Data Report Dec 22, 2006 - June 30,
2007. The report states that the impunity of local power-brokers (predominantly former combatants but also religious
and ethnic leaders)will continue to combinewith limited law enforcement capacity to create an environment
in which NGOs will continue to suffer criminally related fatalities going into 2008.
6. Ibid.
7. See, for example, Sayed Yaqub Ibrahimi, Northern Afghanistan: The EnemyWithin, Afghan Recovery
Report No. 265, Institute for War and Peace Reporting, 13 September 2007.
8. Agence France-Presse, “UN Chief Calls for New Afghan Strategy Against Insurgents,” 26 September
2007.
9. There are currently 25 PRTs in Afghanistan led by 13 countries including 12 by the United States
(Farah, Qalat, Ghazni, Sharana, Khost, Gardez, Parwan, Mehtar-e Lam, Jalalabad, Assadabad, Nuristan, and
Panjsher), two by Germany (Faizabad and Kundoz), and one each by New Zealand (Bamian), Lithuania
(Cheghcheran), Italy (Heart), Canada (Kandahar), the United Kingdom (Lashkargah), Norway (Maymana),
Sweden (Mazar-e Sharif),Hungary (Pul-e Khomri), Spain (Qala-e Naw), the Netherlands (Tirin Kot), and Turkey
(Maydan).
18 Parameters
10.World Bank, ServiceDelivery andGovernance at the Sub-national Level in Afghanistan (Washington,
July 2007).
11. World Bank, “Strengthening the Role of Government at Provincial, District and Community Levels
Vital to Delivering Services, Says World Bank Report,” news release, 18 July 2007.
12. For more details see Sarah Lester and Hamish Nixon, Provincial Governance Structure in Afghanistan:
From Confusion to Vision? Afghanistan Research and Evaluation Unit, May 2006, 3-11.
13. The five-year “Afghanistan Compact” adopted on 31 January 2006 in London pledges continued international
assistance to Afghanistan in the context of Afghanistan’s Interim National Development Strategy
(I-ANDS). The I-ANDS is the strategic framework for development over the next five years. It aims to enhance
security, governance, the rule of law, human rights, and economic and social development. It also identifies efforts
to eliminate the narcotics industry as a vital and cross cutting area of work.
14. Bruce Campion-Smith, “Death Rate for Afghan Police Force Staggering,” Toronto Star, 1 October
2007, AA01.
15. International Crisis Group, Reforming Afghanistan’s Police, 30 August 2007, 1.
16. Transparency International, 2007 Transparency International Corruption Perceptions Index, http://
www.transparency.org/news_room/in_focus/2007/cpi2007/cpi_2007_table.
17. United Nations Office on Drugs and Crime, Afghanistan Opium Survey 2007, Executive Summary,
(Vienna: August 2007), 1-5.
18. Ibid.
19. Islamic Republic of Afghanistan, National Drug Control Strategy (Kabul: Ministry of Counter-
Narcotics, January 2006), 17.
20. See Daniel Byman, Understanding Proto-Insurgencies, RAND Counter-Insurgency Study Paper 3
(Santa Monica, Calif.: RAND, 2007), 3-6.
21. Isambard Wilkinson and Ashraf Ali, “Taliban Unveils Hardline Afghan Constitution,” Daily Telegraph
(London), 29 September 2007.
22. Afghan Public Opinion Amidst Rising Violence, aWorldPublicOpinion.org Poll, 14 December 2006,
fielded by D3 Systems and Afghan Center for Social and Opinion Research in Kabul, 2-3.
23. Charney Research and ABC News Poll, October 2006, cited in United States Institute of Peace Briefing,
Rachel Ray Steele and J. Alexander Thier,Hearts andMinds: Afghan Opinion on the Taliban, the Government and
the International Forces, 16 August 2007, http://www.usip.org/pubs/usipeace_briefings/2007/0816_afghan_opinion.
html.
24. Ibid.
25. Seema Patel and StevenRoss, Breaking Point:MeasuringProgress in Afghanistan (Washington: Center
for Strategic and International Studies, March 2007), 4.
26. According to an Associated Press count of insurgency-related deaths, out of 5,086 people killed in the
first nine months of 2007, 3,500 weremilitants. Jason Straziuso, “U.N. Says Afghan ViolenceRises 30 Percent;
AP Account of Insurgency-Related Deaths Passes 5,000,” Associated Press, 3 October 2007.
27. The Federally Administered Tribal Areas of Pakistan are composed of seven agencies bordering Afghanistan.
They are from north to south the Bajaur,Mohmand, Khyber, Kurum, Orakzai, NorthWaziristan, and
South Waziristan.
28. B. Raman, Pashtun Suicide Terrorism – An Update: International Terrorism Monitor, South Asia
Analysis Group, Paper No. 282, http://www.saag.org/papers24/paper2379.html.
29. UNNews Service, “‘MartyrdomCulture’NotMajorCause ofAfghan SuicideAttacks,” 10 September
2007.
30. United Nations AssistanceMission toAfghanistan, “UNAMAStudy Finds Afghan SuicideAttackers
Often Duped, Coerced,” press release, Kabul, 9 September 2007.
31. United Nations Assistance Mission to Afghanistan, Suicide Attacks in Afghanistan (2001-2007), 1
September 2007.
32. BBC News, “UK’s Afghan Gains May Be Lost,” 28 September 2007.
33. Paul Ames, “Challenges Mount in Afghanistan,” Associated Press, 4 September 2007.
34. “Afghan PresidentOffers Taliban a Place inGovernment for PeaceDeal.” AssociatedPress,Kabul, 29
September 2007.
35. ABC News, “Taliban Refuses Government Talks until Troops Withdraw,” 30 September 2007.
36. Agence France-Presse, Kabul, “Taliban Leader to Remain on U.N. Black List,” 1 October 2007.
37.HassanAbbas, “Increasing Talibanization in Pakistan’s Seven TribalAgencies,” TerrorMonitor, 5 (27
September 2007).
38. National Intelligence Council, National Intelligence Estimate, The Terrorist Threat to the US Homeland,
July 2007.
39. Ashfaq Yusufzai, “Pakistan-Afghanistan: Kabul Peace Jirga Falls Short,” Inter Press Service,
Peshawar, 14 August 2007.
Winter 2007-08 19
PARAMETERS US Army War College Quarterly The United States Army
http://www.carlisle.army.mil/usawc/Parameters/banner.htm
[1/4/2008 11:36:23 AM]

Follower